Jezus
Chociaż dzisiaj, w najważniejszą uroczystość zapewne nie pójdziemy do kościoła (nie z naszej winy) to, nie musimy się przekonywać o tym, że grób jest pusty. Bo to wiemy od dawna. Chcemy natomiast spotkać Chrystusa zmartwychwstałego, który z nami zasiądzie do stołu i nakarmi swoim Ciałem, w tym roku duchowo. To spotkanie ze Zmartwychwstałym, a nie oglądanie pustego grobu, jest najważniejszym argumentem w naszej wierze.
Dzisiejsza liturgia streszcza cały Wielki Tydzień. Zaczynamy od naśladowania rzesz, które z palmami w rękach wprowadziły Chrystusa do Jerozolimy, gdzie miał złożyć swoją Najświętszą Ofiarę na krzyżu. A potem słuchamy opisu Męki Pańskiej i nie możemy się nadziwić zmienności ludzkich postaw. Ta liturgia pokazuje prawdę o każdym z nas, którzy miotamy się między teoretycznym wyborem Chrystusa i Jego praktycznym odrzucaniem.
W liturgii poprzedzającej Wielki Tydzień Kościół ukazuje nam Jezusa Chrystusa jako Pana życia i śmierci. Jest to szczególnie ważne w kontekście przygotowania do głębszego przeżywania tajemnicy Chrystusowej męki i śmierci. On nie jest bowiem przypadkową ofiarą ludzkich intryg. Świadomie nie skorzystał z Bożej mocy dla siebie, ale przyjmując za nas śmierć, objawił nam bezmiar swojej miłości.
Nasze spojrzenie na świat i ludzi bywa często powierzchowne. Bóg jest bardziej przenikliwy i dostrzega w człowieku również niewidoczne dla oczu cechy i wartości. Dzisiejsza liturgia skłania nas, abyśmy – nawet jeśli cieszymy się dobrym wzrokiem – prosili Chrystusa o dar patrzenia na świat i na drugiego człowieka w taki sposób, aby widzieć w nim to, co widzi Bóg. To spojrzenie jest nam potrzebne, zwłaszcza teraz w tym trudnym czasie epidemii.
Wielkopostne dzieło nawrócenia domaga się od nas stanięcia w prawdzie. Najpierw trzeba poznać i uznać prawdę o miłości Boga i Jego determinacji, by zbawić każdego człowieka. Następnie należy uznać prawdę o sobie, o swojej niewierności i grzeszności. Odkłamanie życia to kolejny krok naszych wielkopostnych zmagań i szansa zaczerpnięcia ze źródła wody żywej.
Post pomaga nam nabrać właściwego dystansu do codziennych zajęć, potrzeb i zmartwień, by spojrzeć na życie z perspektywy nadprzyrodzonej. Potrzeba czasem takich chwil oderwania się od świata – przynajmniej wewnętrznie – by uwrażliwić się na Pana Boga i jaśniej zobaczyć sens swojego życia. Liturgia II Niedzieli Wielkiego Postu może być jedną z takich chwil.
Rozpoczęliśmy Wielki Post. Wielki nie ze względu na jego długość, ale na wagę tajemnic, do przeżywania których chcemy się przygotować. Ten okres pracy nad sobą liturgia każe nam rozpocząć od refleksji nad przyczynami i skutkami naszych grzechów. Dlaczego tak się dzieje, że mimo wielu bolesnych doświadczeń, ciągle wracamy do grzechu? Czy, będąc ludźmi, jesteśmy skazani na grzech, czy może potrafimy się przed nim obronić?
Jakie są nasze ideały? Jakie wzorce pobudzają nas do działania? Jakie przykłady inspirują nas w życiu? Dziś sam Pan Bóg przedstawia się nam jako wzór doskonałości i świętości oraz zaprasza do tego, abyśmy Go naśladowali. Choć naśladowanie Boga przez słabego i grzesznego człowieka wydaje się niemożliwe, to jednak tego chce od nas Stwórca. On sprawia, że nasz postęp na tej drodze jest możliwy. Łaska, której nam potrzeba, już czeka na nas przygotowana we Mszy Świętej. Zaczerpnijmy jej obficie.
Eucharystia, to z greckiego „dziękczynienie”. Od Boga ostatecznie pochodzi wszelkie dobro i Jemu winniśmy naszą wdzięczność. Zanim rozpoczniemy to dziękczynne spotkanie z Bogiem, zechciejmy przywołać na myśl wszelkie dobro, które od Niego otrzymujemy i w duchu wdzięczności słuchajmy Bożego słowa.
Chrześcijaństwa nie można ukryć. Jest ono jak miasto położone na górze, jak punkt orientacyjny w nieznanym terenie. Chrześcijanie są postawieni w środku świata jako znak obecnego już wśród ludzi królestwa Bożego. Nie możemy uchylać się od wypełnienia zadania wiarygodnych świadków. Eucharystia udziela nam mocy, abyśmy nie ulękli się odpowiedzialności związanej z misją naszej wiary.