Mateusz Rutkowski
Rozpoczęliśmy Wielki Post. Wielki nie ze względu na jego długość, ale na wagę tajemnic, do przeżywania których chcemy się przygotować. Ten okres pracy nad sobą liturgia każe nam rozpocząć od refleksji nad przyczynami i skutkami naszych grzechów. Dlaczego tak się dzieje, że mimo wielu bolesnych doświadczeń, ciągle wracamy do grzechu? Czy, będąc ludźmi, jesteśmy skazani na grzech, czy może potrafimy się przed nim obronić?
Jakie są nasze ideały? Jakie wzorce pobudzają nas do działania? Jakie przykłady inspirują nas w życiu? Dziś sam Pan Bóg przedstawia się nam jako wzór doskonałości i świętości oraz zaprasza do tego, abyśmy Go naśladowali. Choć naśladowanie Boga przez słabego i grzesznego człowieka wydaje się niemożliwe, to jednak tego chce od nas Stwórca. On sprawia, że nasz postęp na tej drodze jest możliwy. Łaska, której nam potrzeba, już czeka na nas przygotowana we Mszy Świętej. Zaczerpnijmy jej obficie.
Eucharystia, to z greckiego „dziękczynienie”. Od Boga ostatecznie pochodzi wszelkie dobro i Jemu winniśmy naszą wdzięczność. Zanim rozpoczniemy to dziękczynne spotkanie z Bogiem, zechciejmy przywołać na myśl wszelkie dobro, które od Niego otrzymujemy i w duchu wdzięczności słuchajmy Bożego słowa.
Chrześcijaństwa nie można ukryć. Jest ono jak miasto położone na górze, jak punkt orientacyjny w nieznanym terenie. Chrześcijanie są postawieni w środku świata jako znak obecnego już wśród ludzi królestwa Bożego. Nie możemy uchylać się od wypełnienia zadania wiarygodnych świadków. Eucharystia udziela nam mocy, abyśmy nie ulękli się odpowiedzialności związanej z misją naszej wiary.
Maryja i Józef ofiarowali Bogu swój największy skarb – swego Syna Jezusa. Przynieśli Go do świątyni, aby – zgodnie ze zwyczajem Prawa – dokonać wykupu pierworodnego, składając za Niego ofiarę. W dzisiejsze święto, na wzór Świętej Rodziny stańmy przed ołtarzem Chrystusa, aby ofiarować Mu to wszystko, co przynosimy w naszych sercach.
Eucharystia to jakby dotyk nieba. Sam Bóg stanie się obecny pomiędzy nami pod postaciami chleba i wina. Wcześniej wysłuchamy Jego słowa, którym przemawia do całego Kościoła. Umocnieni słowem i ciałem Chrystusa będziemy mogli z nową duchową siłą podjąć nasze obowiązki w tygodniu, który dziś rozpoczynamy. Otwórzmy więc nasze serca na działanie Pana!
Ojciec Święty Franciszek postanowił, że trzecia niedziela zwykła będzie obchodzona w całym Kościele jako Niedziela Słowa Bożego. Ma ona być poświęconą celebracji, refleksji oraz krzewieniu Słowa Bożego. Posłuszni decyzjom Ojca Świętego przyjmijmy dzisiejsze słowo Boże jako Boży Dar, który oświeca nasze oczy, oczyszcza sumienia, i daje łaskę do owocnego realizowania chrześcijańskiego powołania.
Gdy Jezus nauczał, czynił cuda i uzdrawiał, przychodziły do Niego tłumy ludzi. Chcieli być blisko, zobaczyć, dotknąć Go. My dzisiaj jesteśmy podobni do tamtych ludzi. Zmieniły się tylko czasy i świat się zmienił. Jezus jest jednak wciąż taki sam. Ciągle naucza, czyni cuda, uzdrawia. Odbywa się to podczas każdej Mszy Świętej. Trzeba tylko przyjść i wierzyć.
Wcielony Syn Boży, wolny od wszelkiego grzechu, stanął w szeregu przyjmujących chrzest nawrócenia. Wziął na siebie odpowiedzialność za nasze winy. Ojciec i Duch Święty potwierdzili Jego misję. Przez chrzest święty dostępujemy skutków Jego ofiary i sami zostajemy włączeni w Jego posłannictwo. Dziękujmy za ten dar i starajmy się jak najlepiej na niego odpowiedzieć.
Przeżywamy radość Bożego Narodzenia. Bóg, za pośrednictwem Niewiasty Maryi, stał się Człowiekiem i zamieszkał pośród nas. Postawmy sobie jednak pytania: Czy zamieszkał w nas, w naszej rodzinie, w miejscu pracy? Czy radość Bożego Narodzenia nie ogranicza się w naszym życiu jedynie do zewnętrznych znaków? Czy świadomość, że Chrystus stał się Człowiekiem i jest obecny pośród nas, pomaga nam przeżywać każdy dzień jako dar otrzymany od Boga i wpływa na przemianę naszego życia duchowego, rodzinnego i społecznego?
Obecność Jezusa uświęciła życie Maryi i Józefa, czyniąc z nich Świętą Rodzinę. Każda Msza św. to obecność żyjącego Jezusa Chrystusa, który zaprasza nas i uświęca. To święty czas, w który zanurzamy historię naszego życia. A Jezus w tej historii pozostawia Swój ślad i jeśli pozwolimy, to On oczyści i uświęci nasze życie.