Maryja i Józef ofiarowali Bogu swój największy skarb – swego Syna Jezusa. Przynieśli Go do świątyni, aby – zgodnie ze zwyczajem Prawa – dokonać wykupu pierworodnego, składając za Niego ofiarę. W dzisiejsze święto, na wzór Świętej Rodziny stańmy przed ołtarzem Chrystusa, aby ofiarować Mu to wszystko, co przynosimy w naszych sercach.
LITURGIA SŁOWA
Kolekta:Wszechmogący, wieczny Boże, Twój Jednorodzony Syn, który przyjął nasze ludzkie ciało, został w dniu dzisiejszym przedstawiony w świątyni, †pokornie Cię błagamy, *spraw, abyśmy mogli stanąć przed Tobą z czystymi sercami. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, †który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, *Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
PIERWSZE CZYTANIE(Ml 3,1-4)
Starotestamentalny prorok Malachiasz w V wieku przed Chrystusem zapowiedział, że do świątyni jerozolimskiej przybędzie sam Pan. Proroctwo to wypełniło się, kiedy Maryja i Józef przynieśli nowonarodzonego Jezusa do serca stolicy: sam Bóg zawitał w progach świątyni.
Czytanie z Księgi proroka Malachiasza
To mówi Pan Bóg:
«Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie.
Oto nadejdzie, mówi Pan Zastępów. Ale kto przetrwa dzień Jego nadejścia i kto się ostoi, gdy się ukaże? Albowiem On jest jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Usiądzie więc, jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro, a wtedy będą składać Panu ofiary sprawiedliwe. Wtedy będzie miła Panu ofiara Judy i Jeruzalem, jak za dawnych dni i lat starożytnych».
PSALM(Ps 24,7-8.9-10)
Wersety psalmu to hymn uwielbienia Boga, który wkracza do swego miasta. Bóg jako Król przychodzi, by zapanować nad swoim ludem i okazać się obrońcą uciśnionych.
Refren:Pan Bóg Zastępów, On jest Królem chwały.
Bramy, podnieście swe szczyty, †
unieście się odwieczne podwoje, *
aby mógł wkroczyć Król chwały.
Kto jest tym Królem chwały? †
Pan, dzielny i potężny, *
Pan, potężny w boju. Ref.
Bramy, podnieście swe szczyty, †
unieście się odwieczne podwoje, *
aby mógł wkroczyć Król chwały.
Kto jest tym Królem chwały? *
Pan Zastępów: On jest Królem chwały1. Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Hbr 2,14-18)
Autor Listu do Hebrajczyków zapewnia, że Chrystus we wszystkim upodobnił się do ludzi. Z tego też powodu Jego rodzice postępują z Nim według zwyczajów obowiązujących w religijności starożytnego Izraela. Dokonują aktu przyniesienia Go do świątyni i złożenia ofiary za wykup pierworodnego.
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Ponieważ zaś dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i Jezus także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy przez całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli. Zaiste bowiem nie aniołów przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe.
Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu. W czym bowiem sam cierpiał, będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Łk 2,32)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Światło na oświecenie pogan
i chwała ludu Twego, Izraela.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(dłuższa, Łk 2,22-40)
Ofiarowanie Jezusa w świątyni naznaczone jest splotem przedziwnych wydarzeń. Najpierw przed Maryją i Józefem pojawia się Symeon, który rozpoznaje w Jezusie Mesjasza, śpiewa hymn uwielbienia Boga i w proroczych słowach zapowiada śmierć Syna Bożego. Następnie prorokini Anna wielbi Boga, rozpoznając w Jezusie Zbawiciela. Choć rodzice Jezusa postępowali zgodnie ze starotestamentalnym Prawem, to wraz z Jego przyjściem na świat kończył się czas dawnego przymierza i rozpoczynał decydujący moment całej historii zbawienia.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu»2. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż nie zobaczy Mesjasza Pańskiego.
Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
«Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela».
A Jego ojciec i matka dziwili się temu, co o Nim mówiono.
Symeon zaś błogosławił ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».
Była tam również prorokini Anna3, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy.
A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret.
Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.
Rozważanie:
Czym jest ofiarowanie zakochanej kobiecie pierścionka zaręczynowego przez jej ukochanego, nie trzeba chyba tłumaczyć. Tak samo, jak nie trzeba tłumaczyć potrzeby takiego gestu. Tu same słowa nie wystarczą. Wiedzą o tym doskonale zakochani.
Pan Bóg również do nich należy. On wiecznie zakochany nieustannie mówi do nas językiem symbolicznego gestu. O tym, jaka jest Jego miłość, świadczą takie gesty, jak wcielenie, narodziny w ubogiej stajence, uzdrowienia, przemienienie, ostatnia wieczerza, obmycie nóg apostołom, pozwolenie na ukrzyżowanie, ukazywanie się po zmartwychwstaniu… Doskonale rozumie ów boski język miłości Maryja. Nowy Testament ukazuje nam, jak Ona – od momentu zwiastowania aż po krzyż i zmartwychwstanie, a później zesłanie Ducha Świętego – wsłuchuje się w słowo Boga i na nie odpowiada. Między Nią a Bogiem rodzi się dialog miłości, który nie ustaje również dzisiaj.
Maryja, rodząc Jezusa, wie, że ostatecznie należy On do Boga. Również w geście miłości ofiaruje Go Bogu w świątyni. Wydarzenia, które zapowiada Symeon mówiące o mieczu boleści, jaki przeszyje jej serce, zdają się sugerować, że utraci swego Syna (Ewangelia). I rzeczywiście, Maryja jest świadkiem okrutnej śmierci Jezusa. Nie utraciła Go jednak. Wraz ze zmartwychwstaniem Jezus powraca do swej Matki, aby później, po wniebowstąpieniu, zabrać Ją do siebie.
Prośmy Maryję, aby nauczyła nas oddawać Bogu – w geście miłości i zaufania – dobra, które On sam nam darował. Dzięki temu staniemy się wolni, by pokochać Pana Boga nie dla Jego darów, ale ze względu na Niego samego.
opr. ks. Andrzej Jakielski