Mateusz Rutkowski
Okres wielkanocny to wyjątkowy czas obcowania z Chrystusem. W tekstach liturgii wciąż jesteśmy świadkami kolejnych epifanii (objawiania się) Jezusa. Po śmierci i zmartwychwstaniu nie zostawił uczniów samych, ale przychodził umacniać ich wiarę. Możemy być pewni, że to samo czyni dzisiaj, w tych trudnych, pełnych lęku o przyszłość, czasach. Przychodzi, zaskakuje nas, towarzyszy – pytanie tylko, na ile potrafimy Go zidentyfikować? W tłumie osób rozpoznajemy jedynie tych, których naprawdę znamy. Jeśli rzeczywiście Jezus jest naszym przyjacielem i znamy się kopę lat i zjedliśmy razem beczkę soli – nie będzie problemu, dojrzymy Go za każdą zasłoną, w każdym przebraniu.
Dzisiejsza niedziela to 57 Światowy Dzień Modlitw o Powołania. Kościół prosi w swych błaganiach o kapłanów i pasterzy, którzy odczytają swoje powołanie i dochowają mu wierności. Praktykę modlitwy Kościoła w intencji powołań do stanu kapłańskiego i życia zakonnego ustanowił w 1964 r. św. Paweł VI.
Od 2008 r. przeżywamy w Polsce Niedzielę Biblijną, która rozpoczyna Tydzień Biblijny. Co może, a nawet powinno wydarzyć się w tym tygodniu w naszym życiu? Papież Franciszek w przedmowie do niemieckojęzycznego wydania Biblii dla młodzieży napisał: „Gdybyście zobaczyli moją Biblię, być może nie zrobiłaby na was wielkiego wrażenia. Powiedzielibyście: «Co takiego? To jest Biblia Papieża? Taka stara książka, taka zniszczona?!». Moglibyście nawet podarować mi nową, być może taką za 1000 euro, ale ja bym jej nie chciał. Kocham moją starą Biblię, która towarzyszyła mi przez pół życia. Widziała moją radość, zmoczyły ją moje łzy – jest moim bezcennym skarbem. Żyję nią i za nic na świecie bym jej nie oddał”. Tydzień to za mało, aby tak pokochać Biblię, ale wystarczająco, aby umocnić nasze zobowiązanie i pokochać Biblię tak, aby Ona stałą się dla nas codziennym pokarmem , prawda?
Niedziela Bożego Miłosierdzia, o której ustanowienie prosił św. Faustynę sam Jezus, nie może być tylko dniem zasłużonego odpoczynku po tygodniu wypełnionym pracą. Ten dzień to szczególny dar Boga. To właśnie dziś możemy prosić za nas i dusze naszych zmarłych o darowanie skutków każdego z grzechów. Zdroje Bożego miłosierdzia są otwarte na oścież, biegnijmy… Jedno wyszeptane z wiarą „Jezu, ufam Tobie” może naprawdę dokonać rewolucji w naszym życiu.
Chociaż dzisiaj, w najważniejszą uroczystość zapewne nie pójdziemy do kościoła (nie z naszej winy) to, nie musimy się przekonywać o tym, że grób jest pusty. Bo to wiemy od dawna. Chcemy natomiast spotkać Chrystusa zmartwychwstałego, który z nami zasiądzie do stołu i nakarmi swoim Ciałem, w tym roku duchowo. To spotkanie ze Zmartwychwstałym, a nie oglądanie pustego grobu, jest najważniejszym argumentem w naszej wierze.
Dzisiejsza liturgia streszcza cały Wielki Tydzień. Zaczynamy od naśladowania rzesz, które z palmami w rękach wprowadziły Chrystusa do Jerozolimy, gdzie miał złożyć swoją Najświętszą Ofiarę na krzyżu. A potem słuchamy opisu Męki Pańskiej i nie możemy się nadziwić zmienności ludzkich postaw. Ta liturgia pokazuje prawdę o każdym z nas, którzy miotamy się między teoretycznym wyborem Chrystusa i Jego praktycznym odrzucaniem.
W liturgii poprzedzającej Wielki Tydzień Kościół ukazuje nam Jezusa Chrystusa jako Pana życia i śmierci. Jest to szczególnie ważne w kontekście przygotowania do głębszego przeżywania tajemnicy Chrystusowej męki i śmierci. On nie jest bowiem przypadkową ofiarą ludzkich intryg. Świadomie nie skorzystał z Bożej mocy dla siebie, ale przyjmując za nas śmierć, objawił nam bezmiar swojej miłości.
Nasze spojrzenie na świat i ludzi bywa często powierzchowne. Bóg jest bardziej przenikliwy i dostrzega w człowieku również niewidoczne dla oczu cechy i wartości. Dzisiejsza liturgia skłania nas, abyśmy – nawet jeśli cieszymy się dobrym wzrokiem – prosili Chrystusa o dar patrzenia na świat i na drugiego człowieka w taki sposób, aby widzieć w nim to, co widzi Bóg. To spojrzenie jest nam potrzebne, zwłaszcza teraz w tym trudnym czasie epidemii.
Wielkopostne dzieło nawrócenia domaga się od nas stanięcia w prawdzie. Najpierw trzeba poznać i uznać prawdę o miłości Boga i Jego determinacji, by zbawić każdego człowieka. Następnie należy uznać prawdę o sobie, o swojej niewierności i grzeszności. Odkłamanie życia to kolejny krok naszych wielkopostnych zmagań i szansa zaczerpnięcia ze źródła wody żywej.
Post pomaga nam nabrać właściwego dystansu do codziennych zajęć, potrzeb i zmartwień, by spojrzeć na życie z perspektywy nadprzyrodzonej. Potrzeba czasem takich chwil oderwania się od świata – przynajmniej wewnętrznie – by uwrażliwić się na Pana Boga i jaśniej zobaczyć sens swojego życia. Liturgia II Niedzieli Wielkiego Postu może być jedną z takich chwil.