Toruń
Miłość nigdy nie ustaje. Nie ma też granic – zawsze można bardziej kochać i lepiej służyć. Życie chrześcijańskie podobne jest do ścieżki wiodącej w górę. Aby dojść do upragnionego szczytu, krok za krokiem, powinniśmy stawać się każdego dnia odrobinę bardziej miłosierni, prawdziwi, szczerzy, współczujący, wyrozumiali.
.
Czytania dzisiejszej niedzieli mówią o końcu czasów i powtórnym przyjściu Pana, zwracając naszą uwagę na postawy, jakie powinniśmy przyjąć, przygotowując się na ten dzień. Wczytując się w Słowo Boże można odkryć, że rzeczywistą biedą człowieka jest nie tyle brak majątku czy życiowego powodzenia, ale przede wszystkim niedostatek mądrości. Człowiek nieroztropny w tym, co odnosi się do spraw Bożych, zostaje porównany przez Jezusa do nierozważnej panny, która wyszła na spotkanie oblubieńca bez wystarczającego zapasu oliwy. Dobrze wykorzystujmy czas, jak mądre panny z przypowieści. Jako kierowcy i przechodnie zachowujmy się na drodze odpowiedzialnie za życie i zdrowie własne oraz innych.
W dzisiejszą uroczystość dziękujemy Panu Bogu za świętych. To nasze siostry i nasi bracia, którzy już doszli do domu Ojca. Dobrze wykorzystali czas życia na ziemi. Szli drogą przykazań i błogosławieństw. Prośmy o ich wstawiennictwo, abyśmy coraz odważniej za nimi podążali.
Dziś w wielu świątyniach wspomina się rocznicę ich poświęcenia. Jest to święto Pańskie. Pamiątka dnia, kiedy Pan Bóg objął w posiadanie dany kościół. Dziękujmy Mu za Jego obecność i nauczanie w naszych świątyniach. Rozważajmy największe przykazanie miłości Boga i bliźniego i coraz lepiej zachowujmy je w naszym życiu.
Rozpoczynamy Tydzień Misyjny. Modlimy się za ludy, wśród których głoszona jest Ewangelia. Modlimy się za misjonarzy, aby dobry Bóg błogosławił ich wysiłkom, a ludzie wspierali ich działania. Aby umieli oddać każdemu, co mu się należy: lojalność – władzy świeckiej (nie chodzi tu o bezkrytyczne posłuszeństwo), a serca – Bogu i ludziom.
W Dniu Papieskim wspominamy wybór naszego Rodaka na Stolicę Piotrową. W piątek 42. rocznica. Dziękujmy Panu Bogu za wielki pontyfikat św. Jana Pawła II. Za wielkie dobro, które dokonało się przez jego posługę. Pomyślmy, jak przyjęliśmy i jak przyjmujemy wielkie duchowe dziedzictwo, które nam pozostawił? Jak odpowiadamy na zaproszenie na Bożą ucztę?
Bardzo często nie uświadamiamy sobie miłującego i cudownego działania Boga w naszym życiu. Podobnie jak wzrastające rośliny nie wiedzą o skutecznej dla nich działalności słońca, powietrza i deszczu. Bóg jednak niezmiennie i troskliwie zajmuje się nami, pomagając, abyśmy przez uczynki przynosili dobre owoce jako wyraz naszej żywej wiary. Jego hojności doświadczamy szczególnie podczas Eucharystii. Należy jednak mieć świadomość, że możemy tę łaskę utracić, a dzieje się to wówczas, gdy nie wydajemy spodziewanego przez Boga plonu.
Dzisiejsza liturgia słowa pokazuje nam dwie postawy. Grzeczność, za którą nie stoją czyny, i odmowa, lecz potem wypełnienie polecenia. Którą częściej zajmujemy? A może trzeba łączyć grzeczność z posłuszeństwem?
ftCzęsto słyszymy, że Eucharystia jest zadatkiem naszego zbawienia. W niej karmimy się Ciałem i Krwią, duszą i bóstwem Chrystusa, czyli całym Jego człowieczeństwem. Spożywamy Go, a On, asymilując się z nami, przemienia nas w siebie. W ten sposób stajemy się nosicielami Bożego życia, uczestnikami nieba. Nie decydują o tym nasze przymioty. Dokonuje się to jedynie mocą daru Ojca, tylko dlatego, że Bóg jest dobry, że jest Miłością.
Na początku każdej Mszy św. wyznajemy przed Bogiem i braćmi naszą słabość i grzech, prosząc o przebaczenie. Przed obrzędem Komunii św. wołamy: „Ojcze, odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Przebaczenie, podobnie jak miłość, zawsze zakłada „ruch w dwie strony” – przyjmowania i dawania. Ze strony Boga zawsze mamy gwarancję przebaczenia. Jednak otrzymując je z rąk Boga, możemy je zniweczyć, jeżeli nie obdarzymy nim naszych braci.