Eucharystia
Eucharystia jest uczestnictwem w życiu Boga. A jak żyje Bóg? – na sposób komunijny, relacyjny. Bóg jest komunią Osób. Jedność Trójcy pochodzi z ich miłości. Osoby Trójcy żyją jedna w drugiej, jedna dla drugiej, jedna przez drugą i dzięki drugiej. Celebrując Eucharystię jako Kościół, zostajemy włączeni w nurt właśnie takiego komunijnego życia.
Eucharystia jest uobecnieniem ofiary Chrystusa, dokonanej dla nas i za nas na krzyżu. Jednak nie jest ona celebrowaniem śmierci czy gloryfikowaniem krzyża i cierpienia. Chrystus zbawił nas nie tyle przez krzyż, co przez miłość, która w nim objawiła się najpełniej. Dla Chrystusa miłość przybrała konkretny kształt – stała się ofiarowaniem własnego życia za braci. To właśnie ta miłość sprawiła, że krzyż okazał się drzewem życia, a przybity do Niego Zbawiciel – zwycięzcą śmierci.
Zbierając się jako Kościół, w którym sprawowana jest Eucharystia, stajemy się odpowiedzią dla świata na Chrystusowe pytanie postawione uczniom: „A wy za kogo mnie uważacie?”. Bez Ducha Świętego człowiek nie jest w stanie właściwie odpowiedzieć na to pytanie. Poprawna odpowiedź gwarantuje „klucze królestwa”. Najpełniejszą odpowiedź dała sama Maryja, bo była nieustannie osłonięta przez Ducha Świętego
Bóg przygotował dla wierzących i miłujących Go niewidzialne dobra, które przewyższają wszelkie pragnienia. Eucharystia jest ich widzialną zapowiedzią. Sakramentalne spotkanie z Chrystusem przynosi nam uzdrowienie z naszej codziennej niemocy duszy i ciała. Ten dar w pełni w nas zaowocuje, gdy teraz staniemy przed ołtarzem z wiarą i miłością, jaką widać u kobiety matki z Ewangelii. Ona pomaga nam przyjąć słowo Chrystusa w duchu całkowitego posłuszeństwa. A dzięki temu we wspólnocie Kościoła otwierają się dla nas drzwi zbawienia.
Zbierając się jako Kościół, w którym sprawowana jest Eucharystia, wielokrotnie wołamy: „Panie, zmiłuj się nad nami”. Jest to wołanie Kościoła o zbawienie, które jest owocem zmiłowania się Boga, a nie naszych zasług. „Zmiłowanie się” nie jest zwykłą litością Kogoś, kto ma przewagę nad człowiekiem. Jest to drżenie serca Boga, aby nie utracić nikogo.
Każda Eucharystia jest darmowym darem dla człowieka, bo Chrystus stał się darmowym darem Ojca dla całej ludzkości. Postawa zasługiwania jest obca miłości Boga, a więc nie może stać się duchem Eucharystii. Eucharystia ze swej natury jest „dzięki składaniem Panu Bogu naszemu”. To właśnie postawa wdzięczności za darmowość Bożej miłości jest czystym duchem każdej Eucharystii. Łaska dotąd jest łaską, dopóki jest bezwarunkowym darem.
Wciąż czegoś szukamy – odłożonych na niewłaściwie miejsce okularów lub kluczy, lepszego miejsca pracy lub pieniędzy. Szukamy szczęścia, przyjaźni, miłości, mądrości i wiedzy. A ile czasu poświęcamy na poszukiwanie Boga i dróg prowadzących do Niego? Dziś przez Mądrość objawia się On jako największy skarb, którego należy nieustannie poszukiwać, poświęcając wszystko. Odnalezienie Bożej mądrości sprawi, że będziemy „dobrze używali rzeczy przemijających, nieustannie ubiegając się o dobra wieczne”. Jej właśnie mamy szukać.
W pismach św. Ojca Pio jest taka notatka: „[…] każda Msza św., w której z pobożnością i dobrze uczestniczymy, sprawia w naszej duszy wręcz przedziwne skutki, ubogaca nas w dary duchowe i materialne, o których nawet sami nie wiemy. Mając to na uwadze, nie żałuj twego symbolicznego denara: jeśli go wydajesz na dobra bez wartości, to nie żałuj go na tę Ofiarę. Przychodząc do kościoła, aby uczestniczyć we Mszy św., uczyń z niego ofiarę. Świat mógłby istnieć także i bez słońca, ale nie może istnieć bez Mszy św.”.
Nie może bowiem być nic godniejszego Boga i przyjemniejszego Bogu, niż ten Sakrament, w którym składana jest Boska ofiara. Przez nią więc oddajemy Trójcy Świętej tyle czci, ile tego wymaga Jej nieskończona godność. Oddajemy Ojcu dar nieskończony co do wartości i godności, bo jest nim Jego Jednorodzony Syn” – tak pisał o Eucharystii papież Leon XIII. I miał rację, bo przychodząc na Mszę św., nie mamy niczego, co moglibyśmy ofiarować Ojcu, poza ofiarą Jego Syna. Jeśli szukamy dla Boga godnego prezentu, to jest nim tylko nasz udział w Jego Eucharystii.
Święty Bonawentura, mistyk i doktor Kościoła pisze, że „Msza Święta zawiera tyle tajemnic, ile kropli wody znajduje się w oceanie, cząstek atomu w ziemi i gwiazd na firmamencie”. W tym oceanie tajemnic zanurzamy się właśnie dziś, przychodząc do świątyni na Eucharystię. Co może się wydarzyć? Możemy zostać porwani przez ten żywioł miłości, może nas ledwie opryskać, zmoczyć, wzburzona fala. Możemy patrzeć, możemy się zanurzyć. Ale powinniśmy przyjść, ocean jest zachwycający…