W epoce średniowiecza uciekinier, gdy chronił się w kościele, był nietykalny, to był azyl. Pośród codziennej gonitwy i wyścigu z czasem i z ludźmi niedzielna Msza Święta staje się dla nas upragnionym azylem. Niezależnie od tego, co dzieje się w świecie, w moim kraju, we mnie, zawsze gdzieś jest odprawiana Msza Święta. Tam mamy pewność Bożej obecności. Tam jest nasze schronienie i nasz Dom.
Każdy dzień przynosi nam mnóstwo zdarzeń: spotkania, rozmowy, problemy. Gdy przychodzimy na Mszę Świętą, wciąż myślimy o tym, co przeżyliśmy. Często dopiero w połowie liturgii zauważamy, gdzie jesteśmy. Dlatego dobrze jest przyjść do kościoła wcześniej, przed Mszą Świętą, i poprosić Ducha Świętego, aby uporządkował nasze myśli i pomógł nam się skupić.
Kapłan na początku Mszy Świętej całuje ołtarz. Jest on symbolem Jezusa Chrystusa, którego kapłan wita w tym geście. Ten ołtarz będzie miejscem uobecnienia tajemnicy Eucharystii. Tu Jezus złoży siebie w Ofierze. Stąd będzie nas karmił swym Ciałem i Krwią. Ołtarz przypomina nam o tym, że Msza Święta jest Ofiarą Jezusa i Ucztą. Tu nasz Pan umiera i zmartwychwstaje.
Dzisiejsza niedziela jest poświęcona wielkiej tajemnicy naszej wiary – prawdzie o Jednym Bogu w Trzech Osobach. Uroczystość Najświętszej Trójcy przypomina nam o tym, że Bóg Ojciec stworzył świat, Syn Boży go odkupił, a Duch Święty nieustannie uświęca. Trójcę Świętą wyznajemy bardzo często, choćby w momencie, gdy czynimy znak krzyża. Więcej o Jednym Bogu w Trzech Osobach dowiemy się w niebie, teraz jedynie wiemy to, co objawił nam Jezus. Doświadczając troskliwości Boga, pamiętajmy też o dobroci naszych ziemskich matek w dniu ich święta.
W każdym sakramencie świętym jest obecna i działa cała Przenajświętsza Trójca. Każdy z nas został ochrzczony w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Duch Pocieszyciel obdarzył nas wtedy swymi darami. Nasze zadanie to posługiwanie się nimi, czyli współpraca z Duchem Świętym, która czyni nas gotowymi na przyjęcie nowych darów.
Pan Jezus, wstępując do Ojca, rozpoczyna nowy czas w historii ludzkości. Od tego dnia rozpoczyna się oczekiwanie na Jego powtórne przyjście. To nie okres biernego czekania, przepełnionego strachem. To czas przygotowania, dzięki Duchowi Świętemu, który został nam dany. Każda Msza św. to element tego przygotowania.
Gdy w naszym życiu duchowym odczuwamy zniechęcenie, wtedy trzeba wezwać Ducha Świętego. On pomaga nam wznieść się ponad chłód serca, ponad ludzką niemoc. To Duch Święty daje nam pragnienie wyjścia z domu i uczestniczenia we Mszy Świętej. On czeka tylko, abyśmy Go na nowo zaprosili do naszego życia.
Droga do królestwa Bożego wiedzie przez „wiele ucisków”. Bóg posyła jednak swoich apostołów, aby zachęcali braci do „wytrwania w wierze”. Otuchy w pielgrzymowaniu dodaje nam również autor Apokalipsy, który ukazuje chwałę Kościoła tryumfującego, ożywionego nadzieją, że wszystko zostanie odnowione w chwale i miłości Zmartwychwstałego. Wzajemna miłość zapewnia Kościołowi nieustanną obecność Jezusa i jest cechą autentycznych chrześcijan.
Żyjemy w bardzo skomplikowanym świecie, który nieustannie się zmienia. Potrzebujemy wyjaśnienia tego, co się wokół nas dzieje. Chcielibyśmy prostych odpowiedzi na nasze pytania. Pan Jezus zaprosił nas, abyśmy przyszli do Niego z tym wszystkim. On nie daje prostych odpowiedzi. Za to jest Dobrym Pasterzem i prowadzi nas przez rzeczywistość, w której żyjemy.
Pan Jezus żyje. Żeby przekonać o tym swoich uczniów, zasiada z nimi do posiłku. Każda Eucharystia jest ucztą z Chrystusem zmartwychwstałym. „Chodźcie, posilcie się” – te słowa wypowiedziane nad Morzem Tyberiadzkim przed dwoma tysiącami lat do apostołów Pan Jezus kieruje dzisiaj do każdego z nas. Zanim jednak skorzystamy z tego zaproszenia, prośmy Chrystusa, aby, przebaczając nam grzechy, uczynił nas godnymi uczty eucharystycznej.
