W każdym sakramencie świętym jest obecna i działa cała Przenajświętsza Trójca. Każdy z nas został ochrzczony w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Duch Pocieszyciel obdarzył nas wtedy swymi darami. Nasze zadanie to posługiwanie się nimi, czyli współpraca z Duchem Świętym, która czyni nas gotowymi na przyjęcie nowych darów.
LITURGIA SŁOWA
Kolekta:Boże, Ty przez misterium dnia dzisiejszego uświęcasz swój Kościół ogarniający wszystkie ludy i narody, †ześlij dary Ducha Świętego na całą ziemię *i dokonaj w sercach wiernych tych cudów, które zdziałałeś w początkach głoszenia Ewangelii. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, †który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, *Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 2,1–11)
Duch Święty jest niewidoczny. Poznajemy Go tylko po skutkach Jego działania. Jednym z takich owoców działania Ducha Świętego jest jedność. On potrafi ją tworzyć z różnorodności. Nie chodzi jednak o to, aby wszyscy robili to samo lub myśleli tak samo. Duch Święty tworzy harmonię, czyli współpracę elementów indywidualnych. Tak też działa w Kościele.
Czytanie z Dziejów Apostolskich.
Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle spadł z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. Pełni zdumienia i podziwu mówili: ”Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże”. Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 104, 1ab i 24ac.29bc–30.31 i 34) W Księdze Rodzaju czytamy, że Pan Bóg stworzył człowieka z elementu materialnego (z prochu ziemi), w który tchnął „tchnienie życia”. Każdy z nas jest cielesny i duchowy. Gdy ogarnia nas zniechęcenie duchowe i cielesne, wtedy możemy prosić Pana Boga, aby nas wyprowadził z tego stanu. Wystarczy osobiście wezwać Ducha Świętego, aby odnowił „oblicze ziemi”, którą jest każdy z nas.
Refren:Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.
Błogosław, duszo moja, Pana, *
o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki. Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, *
ziemia jest pełna Twych stworzeń.
Gdy odbierasz im oddech, marnieją *
i w proch się obracają. Stwarzasz je, napełniając swym duchem *
i odnawiasz oblicze ziemi.
Niech chwała Pana trwa na wieki, *
niech Pan się raduje z dzieł swoich, Niech miła Mu będzie pieśń moja, *
będę radował się w Panu.
DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 12,3b–7.12–13)
Człowiek jest istotą cielesno-duchową. Często jest w nas konflikt między tym, co duchowe, a tym, co cielesne. Jest to skutek grzechu pierworodnego. Tu przychodzi nam z pomocą sam Duch Święty. On sprawia, że może być w nas harmonia, zamiast nieustannej walki. Duch Święty podpowiada nam też, jak twórczo wykorzystać tę naszą niedoskonałość. Jeżeli tylko pozwolimy Duchowi Świętemu działać, to On poprowadzi nas do wolności i do miłosiernego spojrzenia na nas samych.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian.
Bracia:
Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: ”Panem jest Jezus”. Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra. Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem. Oto słowo Boże.
SEKWENCJA
Przybądź, Duchu Święty, Ześlij z nieba wzięty Światła Twego strumień.
Przyjdź, Ojcze ubogich, Przyjdź, Dawco łask drogich, Przyjdź, Światłości sumień.
O, najmilszy z gości, Słodka serc radości, Słodkie orzeźwienie.
W pracy Tyś ochłodą, W skwarze żywą wodą, W płaczu utulenie.
Światłości najświętsza, Serc wierzących wnętrza Poddaj Twej potędze.
Bez Twojego tchnienia, Cóż jest wśród stworzenia? Jeno cierń i nędze.
Obmyj, co nieświęte, Oschłym wlej zachętę, Ulecz serca ranę.
Nagnij, co jest harde, Rozgrzej serca twarde, Prowadź zabłąkane.
Daj Twoim wierzącym, W Tobie ufającym, Siedmiorakie dary.
Daj zasługę męstwa, Daj wieniec zwycięstwa, Daj szczęście bez miary.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Przyjdź, Duchu Święty, napełnij serca swoich wiernych i zapal w nich ogień swojej miłości. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 20,19–23)
Pan Bóg dał nam Dziesięć Przykazań. Często patrzymy na nie jak na zbór nakazów i zakazów. Tymczasem jest to dar, który pomaga nam uporządkować życie. To też zadanie, ponieważ życie dekalogiem to proces trwający przez wszystkie nasze dni. Duch Święty pomaga nam zrozumieć, że przestrzeganie przykazań jest wyznawaniem naszej miłości Bogu w Trójcy Jedynemu.
Słowa Ewangelii według świętego Jana.
Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku, i rzekł do nich: ”Pokój wam!”. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzeki do nich: ”Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ”Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Oto słowo Pańskie.
Rozważanie:
Nauka Pana Jezusa nie jest zbiorem teoretycznych prawd i dogmatów. Ona w żywy sposób wskazuje na Niego i do Niego prowadzi. Jeśli chcemy Go miłować, musimy ją zachowywać.
Duch Święty – Pocieszyciel, którego posyła do nas Ojciec, ma nas uzdolnić do wejścia w prawdziwie głęboką relację z Bogiem w Trójcy. Pierwszym krokiem jest tutaj, wynikające z miłości, nie ze strachu, zachowywanie objawionych w Piśmie św. przykazań. Jest to nasza odpowiedź na Jego objawienie. Służy ona przygotowaniu wewnętrznej przestrzeni, w której będzie mógł zamieszkać sam Bóg. Miłość do Pana Jezusa, potwierdzona czynem, otwiera nas na Bożą obecność. Zachowywanie przykazań jednak to dopiero początek. Celem chrześcijanina jest pełne zjednoczenie z Bogiem, gdyż jak mówi Jezus: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy” (Ewangelia).
Pomiędzy owym początkiem a pełnym zjednoczeniem z Bogiem rozciąga się w naszym życiu przestrzeń działania Ducha Świętego. To On ma nas bowiem wszystkiego nauczyć i przypomnieć to, co Jezus do nas powiedział. Przestrzeń ta naznaczona jest Bożym działaniem, w niej nauka Chrystusa formuje nas i dzięki obecności Ducha Pocieszyciela prowadzi do pełniejszego poznania Boga.
Duch nas przenika i przemienia, ale także my sami winniśmy wykazać się zaangażowaniem. Pan Bóg pragnie bowiem nawiązać z nami żywą relację miłości. Każdego dnia, zachowując dzięki mocy Ducha Świętego naukę Jezusa, możemy dać świadectwo miłości, do którego jesteśmy wezwani.