czytania
Człowiek wierzący pragnie ujrzeć swojego Boga: w realnej postaci, widzeniu, formie objawienia mistycznego lub choćby przez jakiś znak. Wypływa to nie tylko z chęci nabrania pewności w wierze. Jest wyrazem pragnienia bycia blisko Boga, tęsknoty do pełnego zjednoczenia z Nim. On, spełniając to pragnienie, rzeczywiście nam się objawił. Dokonało się to nie w żywiołach, ale w Jego Synu, który jest obecny w Eucharystii. W Jezusie Bóg dał się poznać. A nasze pragnienie jedności zostało nagrodzone darem łaski i zbawieniem.
Święto Przemienia Pańskiego obchodzimy także, jeśli wypada w niedzielę. Jest to ukazanie chwały Chrystusa ‒ Syna Bożego. Jako człowiek jej nie ukazywał. Teraz chce umocnić przed Męką swych uczniów. Chce nam wskazać, że wszystko może i że warto Mu zaufać.
Wciąż czegoś szukamy – odłożonych na niewłaściwie miejsce okularów lub kluczy, lepszego miejsca pracy lub pieniędzy. Szukamy szczęścia, przyjaźni, miłości, mądrości i wiedzy. A ile czasu poświęcamy na poszukiwanie Boga i dróg prowadzących do Niego? Dziś przez Mądrość objawia się On jako największy skarb, którego należy nieustannie poszukiwać, poświęcając wszystko. Odnalezienie Bożej mądrości sprawi, że będziemy „dobrze używali rzeczy przemijających, nieustannie ubiegając się o dobra wieczne”. Jej właśnie mamy szukać.
W sercu każdego z nas rośnie kąkol grzechu i nieprawości. To my sami pozwoliliśmy szatanowi, aby w nas go zasiał. Zrobiliśmy to przez nasze myśli, mowę, uczynki i zaniedbania. Sami jednak nie potrafimy wyrwać chwastu grzechu z naszego serca. Rozpoczynając każdą Eucharystię, błagamy sprawiedliwego i miłosiernego Boga o odpuszczenie wszystkich naszych grzechów.
Stajemy jak gleba wobec siewcy: otwarci na ziarno, które ma dzisiaj wpaść do naszego serca. Ale zanim nastąpi siew słowa, trzeba przygotować glebę, usunąć z niej kamienie, wyciąć pleniące się chwasty. Trzeba się poddać Bożemu Rolnikowi. Tylko wtedy nasienie będzie mogło wydać plon. Prośmy więc Boga o miłosierdzie nad nami. Inaczej pozostaniemy nieprzyjazną dla nasienia skałą. Czytaj dalej »
Fragment Tryptyku Rzymskiego Jana Pawła II podsuwa określenie Boga, które scala objawienie każdego z dzisiejszych czytań w jedną nić. Autor pisze: «W Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy» – / mówi Paweł na ateńskim Areopagu – / Kim jest On? / Jest jakby niewysłowiona przestrzeń, która wszystko ogarnia”. Czytaj dalej »
Lęk to uczucie, którego wszyscy doświadczamy. Towarzyszy nam w różnych sytuacjach, czasem nawet paraliżuje nasze działania. W dzisiejszej liturgii Bóg wychodzi naprzeciw wszystkim naszym lękom i swoją obecnością rozjaśnia ciemności ludzkiej egzystencji.
Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy – z takim poleceniem wysłał Jezus w drogę Apostołów, aby Izraelowi głosili dobrą nowinę. Czyż nakaz ten nie dotyczy także nas? Ileż dobrego możemy uczynić każdego dnia, jeśli tylko jako wyznawcy Chrystusa będziemy żyli prawdami naszej wiary i zamieniali słowo w czyn!
W jakiego Boga wierzymy? Odpowiedź na to pytanie nie przychodzi w jednej chwili – składa się na nią wysiłek całego życia. Chęć dociekania prawdy nie może w nas osłabnąć, bo poszukując, ciągle odkrywamy nowe jej aspekty, przez co przybliżamy się do niej coraz bardziej. Dzisiejsze czytania będą dla nas pomocą w rozpoznawaniu, kim jest Bóg, w którego wierzymy.
Kolejny raz w naszym życiu przeżywamy tajemnicę Zesłania Ducha Świętego. Nie chodzi tylko o uroczyste wspominanie minionych wydarzeń w Wieczerniku, lecz o autentyczne uczestniczenie w tym wydarzeniu, dostępnym dla nas w znakach sakramentalnych.