Słowo Boże
Liturgia słowa
Rozpoczęty okres Wielkiego Postu to czas nawrócenia. Prawdziwie chrześcijańskie nawrócenie to podjęcie zdecydowanej walki ze złem. Wzorem jest dla nas Chrystus. Rozważając tajemnice męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa, prośmy o siłę do naszych codziennych zmagań ze słabością i grzechem.
Kolekta: Wszechmogący Boże, spraw, abyśmy przez doroczne ćwiczenia wielkopostne † postępowali w rozumieniu tajemnicy Chrystusa * i dzięki Jego łasce prowadzili święte życie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
PIERWSZE CZYTANIE (Rdz 9,8-15)
Człowiek zgrzeszył, był nieposłuszny Bogu. Nie został jednak pozbawiony nadziei. Pan Bóg postanowił zawrzeć z nim przymierze. Jedno z pierwszych zawarł z Noem, zaraz po potopie. Było to przymierze „na wieczne czasy” i dotyczyło wszystkich ludzi. Miłość Boża jest większa od ludzkich słabości. Ostateczne i doskonałe przymierze zostało przypieczętowane śmiercią Chrystusa na krzyżu.
Czytanie z Księgi Rodzaju
Tak rzekł Bóg do Noego i do jego synów:
«Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze tak, iż nigdy już nie zostanie zgładzona żadna istota żywa wodami potopu i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię».
Po czym Bóg dodał: «A to jest znak przymierza, które Ja zawieram z wami i każdą istotą żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną i ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem; i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie jakiegokolwiek jestestwa».
PSALM (Ps 25,4-5.6-7bc.8-9)
Trudno jest człowiekowi wytrwać w wierności Panu Bogu. Łatwo można zejść z Bożych dróg, a jeszcze łatwiej pobłądzić. Dlatego trzeba zabiegać o nieustanną Bożą pomoc w naszym życiu. Pan wskazuje drogę, uczy chodzić właściwymi ścieżkami. Pamiętając o tym, trzeba nam wołać:
Refren: Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność.
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, *
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń,*
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję. Ref.
Wspomnij na swe miłosierdzie, Panie, *
na swoją miłość, która trwa na wieki.
Tylko o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu, *
ze względu na dobroć Twą, Panie. Ref.
Dobry jest Pan i prawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
uczy pokornych dróg swoich. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (1P 3,18-22)
Sakrament chrztu św. włącza człowieka w tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Otwiera przed nim drzwi Bożego życia. Niegdyś tylko nieliczni z otoczenia Noego zostali ocaleni z wód potopu. Teraz wody chrzcielne czynią każdego z nas nowym stworzeniem, wyzwolonym przez Chrystusa i zjednoczonym z Nim.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Piotra Apostoła
Najdrożsi:
Chrystus raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem. W nim poszedł nawet ogłosić zbawienie duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę.
Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zwróconą do Boga prośbę o dobre sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali aniołowie i Moce, i Potęgi.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 4,4b)
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
Nie samym chlebem żyje człowiek,
lecz każdym słowem,
które pochodzi z ust Bożych.
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże..
EWANGELIA (Mk 1,12-15)
Nadeszła chwila wielkiego przełomu w historii ludzkości. Jezus ogłasza wypełnienie się czasu i nadejście królestwa Bożego. Szatan, po nieudanych próbach kuszenia Chrystusa, został pokonany. Nadchodzi nowa epoka – zwycięstwa nad złem i śmiercią. Jezusowe wezwanie do nawrócenia i uwierzenia w Ewangelię nie może pozostawać w nas bez odpowiedzi.
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś Mu usługiwali.
Po uwięzieniu Jana przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię».
Rozważanie:
Co można robić na pustyni przez czterdzieści dni? Nic. Kogo można tam spotkać? Nikogo. Co można zobaczyć? Nie za wiele. Co można znaleźć? Pana Boga i siebie. Greckie słowo eremos oznacza nie tylko pustynię, z piaskiem i brakiem wody, ale również miejsce bezludne, niezamieszkałe. Duch wyprowadza Chrystusa na pustynię. Tam zmaga się On z kusicielem, z myślami, przeżywa samotność. Po powrocie mówi krótkie zdanie: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15).
My również wychodzimy czasem na „pustynię”. Szukamy miejsca bezludnego, wyjazdu na rekolekcje formacyjne, pustego kościoła, pustej ławki w parku. Niekiedy we własnym domu zamykamy się w pokoju, krążymy po ogrodzie, odmawiając różaniec. Szukamy „pustyni”, aby poradzić sobie z myślami i rozważyć wiele spraw. Po powrocie jesteśmy zamyśleni, inaczej spoglądamy na wszystko i też odpowiadamy bliskim krótkimi zdaniami. Być może jasne stają się wtedy słowa: „Kto idzie na pustynię, ten nie szuka tam chleba, lecz niesie w sobie głód za czymś większym” (bp J. Angerhausen).
Warto wychodzić czasem na „pustynię”. Warto chodzić tam z Chrystusem. Może w tych momentach chce nam Pan coś ważnego powiedzieć, coś przetłumaczyć… Nie wolno bać się tej „pustyni”: wewnętrznej walki, chwilowej samotności, obcowania tylko z Panem. Być może kiedyś, po powrocie, powiesz podobnie: „Nawróciłem się i wierzę w Ewangelię”. Być może?!
Zawsze jednak, gdy będziesz na pustyni, powtarzaj dzisiejsze słowa psalmisty: „Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami” (Ps 25,4). On nas przeprowadzi przez każdą pustynię.
Fot. flicker.com/Alexander Boden (CC BY-SA 2.0)
Szanowna młodzieży lat 80-tych XX wieku!
Zapraszamy wszystkich, którzy w latach 80-tych uczestniczyli w oazach studenckich w Domu Rekolekcyjnym Sióstr Franciszkanek w Orliku na spotkanie, które odbędzie się dniach 14-15.04.2018.
Miejsce spotkania: Orlik
Zapisy: Robert Sobczyk e-mail: rscon [at] wp.pl
Koszt: około 65 zł bez obiadu w Niedzielę, z obiadem około 80zł, dokładna kalkulacja zależy od liczby uczestników.
fot. Robert Sobczyk
Staje dziś przed nami Jezus jako lekarz, który leczy nas z choroby grzechu i włącza na nowo do wspólnoty ludu Bożego. Jeśli tam, gdzie, po ludzku sądząc, nie ma wyjścia, wkracza Chrystus, to wszystko nabiera nowego sensu i znaczenia. Powierzmy Mu nasze trudy i bolesne sprawy, aby je przemienił i nadał im właściwy sens.
Pełne udręki i trudów jest ludzkie życie. Nie widząc nieraz wyjścia z ciężkiej sytuacji, człowiek szuka pomocy i oparcia u Chrystusa. Podobnie czynili współcześni Mu ludzie. „Wszyscy Cię szukają” – zwraca się Szymon do Pana Jezusa w dzisiejszej Ewangelii, także i w naszym imieniu. Prośmy o to, abyśmy nigdy nie zaprzestali zbawiennego dla nas poszukiwania Boga.
Służba Bogu przez wierną realizację codziennych obowiązków, a także udział w niedzielnej, a nawet codziennej liturgii ożywia i pogłębia naszą pobożność. Dlatego pragniemy wspólnie wielbić Boga, śpiewać Mu pieśni i składać dary. Jak kiedyś w synagodze w Kafarnaum, tak również dzisiaj Chrystus Jezus pragnie przemówić do nas i oczyścić nas z wszystkiego tego, co złe i grzeszne.
Bóg jako kochający Ojciec nieustannie troszczy się o swoje dzieci. Nawet gdy nasze postępowanie jest złe, napomina Nas i daje szansę nawrócenia. Postarajmy się dostrzec te sytuacje gdy Bóg, posługując się drugim człowiekiem, zachęcał Nas do powrotu na drogę dobrego postępowania.
Dzisiejsze święto kończy okres Bożego Narodzenia. Chrystus jako dorosły mężczyzna przychodzi na brzeg Jordanu, aby z rąk Jana Chrzciciela przyjąć chrzest. Nie musiał tego czynić, gdyż był bez grzechu, a zatem nie potrzebował oczyszczenia. Jezus, przyjmując chrzest, uświęca swoją obecnością wody Jordanu, a przez to samą wodę, która posłuży Kościołowi do udzielania sakramentu chrztu świętego. W tym dniu wspomnijmy również nasz chrzest, przez który staliśmy się członkami Ciała Chrystusowego, czyli Kościoła, i otrzymaliśmy dar nowego życia.
Pan Bóg zapragnął, aby Jego Syn narodził się w ludzkiej rodzinie, choć poczęty został przez Ducha Świętego w dziewiczym łonie. Tym jednak, co tworzy rodzinę, nie są jedynie więzy krwi. Ale również – co niezwykle ważne – wzajemne relacje między małżonkami, rodzicami, dziećmi. Jezus w pełni uczestniczy w życiu rodzinnym, a dom w Nazarecie staje się prawdziwą Świątynią.
Adwent ma swoich przewodników, którzy pomagają w odbyciu duchowej drogi wiodącej do spotkania z Jezusem. Na początku liturgia postawiła przed nami proroka Izajasza, kolejne dwa tygodnie to wędrówka z Janem Chrzcicielem. W ostatnim dniu Adwentu, w wigilię Bożego Narodzenia, Kościół wskazuje na Maryję, tę, która wydała na świat Zbawiciela.
„Z Jezusem Chrystusem radość zawsze rodzi się i się odradza” – w sposób stanowczy i zdecydowany przypomina o tym światu papież Franciszek. Trudno nie wspomnieć jego słów w dzisiejszą niedzielę Gaudete, w niedzielę radości. Gdy liturgia słowa nasycona jest radością, o jakiej mówią prorok Izajasz, Maryja i św. Paweł.”