Jezus
Czytania dzisiejszej niedzieli mówią o końcu czasów i powtórnym przyjściu Pana, zwracając naszą uwagę na postawy, jakie powinniśmy przyjąć, przygotowując się na ten dzień. Wczytując się w Słowo Boże można odkryć, że rzeczywistą biedą człowieka jest nie tyle brak majątku czy życiowego powodzenia, ale przede wszystkim niedostatek mądrości. Człowiek nieroztropny w tym, co odnosi się do spraw Bożych, zostaje porównany przez Jezusa do nierozważnej panny, która wyszła na spotkanie oblubieńca bez wystarczającego zapasu oliwy.
Szczęście człowieka nie polega na tym, by być lepszym i bardziej szanowanym przez innych. Gdy człowiek wykorzystuje akty religijne, aby osiągnąć swoje ziemskie cele, stają się one zaprzeczeniem prawdziwej pobożności, której celem jest przecież uwielbienie samego Boga. Zarówno Stary, jak i Nowy Testament piętnują wszelkie formy duchowej hipokryzji i obłudy. Chwała człowieka nie wynika z tego, co myślą o nim inni, ale zasadza się na jego godności dziecka Bożego, ukochanego i odkupionego przez Boga.
Od razu zaznaczmy, że w tym odcinku nie dotykamy kwestii zdrady małżeńskiej. Ta pozostaje poza wszelką dyskusją u każdego, kto choć trochę dopuszcza do głosu sumienie. Jednak czystość małżeńska to o wiele więcej niż dochowanie fizycznej wierności… Czym ona właściwie jest?
Eucharystia jest ucztą miłości. Tu doświadczamy niepojętego daru obecności Pana w znaku chleba. Ten bowiem, kto kocha, pragnie być razem z ukochaną osobą. Jezus jest „Bogiem z nami”, bo umiłował nas do końca. Takiej samej odpowiedzi oczekuje od nas. Nasza obecność na Eucharystii ma być wyrazem miłości. Podczas tego spotkania mamy okazję ukochać Boże przykazania i dzięki temu otrzymać obiecane zbawienie. Dziś Jezus przypomina o tym, że z nich najważniejsza jest miłość Boga i bliźniego. Niech nasze serce zacznie żyć tym Bożym darem.
Wydaje się, że świat zależy od tych, którzy nim rządzą. W rzeczywistości to Bóg kieruje jego losami. Pomimo iż żyjemy w społeczeństwach kierujących się ludzkimi, często niesprawiedliwymi prawami, naszym Panem i Władcą jest Bóg. Wypełniając więc wszystkie powinności społeczne, powinniśmy czynić to ze świadomością, że nasze życie jest w Jego rękach i On jest naszym najwyższym punktem odniesienia.
„Wszystko układało się między nami wspaniale – aż do czasu, kiedy urodziło się dziecko. Wtedy żona przestała się mną interesować. Ważniejsze ode mnie stały się kaszki, kaftaniki i kupki…”. „Mój mąż to duży chłopiec. Nic tylko koledzy, z którymi ciągle grzebie przy motocyklu, jeździ na ryby albo na żużel”.
„Czasem zastanawiam się, czy w ogóle mam rodziców. Żyją w swoim świecie: zebrania, konferencje, wykłady, spotkania, kariera. Do domu wpadają jak po ogień. Abym nie czuła się taka samotna, kupili mi psa”. „Modlitwa? Nie mam czasu – muszę pracować, aby utrzymać rodzinę”. „Przed podjęciem każdej ważniejszej decyzji mąż najpierw dzwoni do swojej mamy. Po co w takim razie żenił się ze mną? Dlaczego muszę mieć kanapę w takim kolorze, który podoba się teściowej?”. „Ja nie mam żony. Obok mnie żyje kobieta, która przez 24 godziny na dobę myślami jest w pracy”. „Mama i tata bardzo angażują się w sprawy parafii i wspólnoty; w domu bez przerwy mówi się o Bogu i Kościele – już nie mogę tego słuchać”.
Pan pragnie obdarowywać człowieka. Cały świat stworzył dla niego. A kiedy grzech ugodził dzieła Boże, Pan nie pozostawił człowieka samego, lecz dał mu obietnicę zbawienia, ogłaszaną przez proroków. W końcu posłał swego Syna, aby odnowił całe stworzenie. Dziś Kościół jest wezwany, aby nieść to orędzie zbawienia światu. Aby przyjąć Boży dar, aby uczestniczyć w radości zbawionych, potrzeba, aby człowiek zauważył i przyjął to obdarowanie.
Bardzo często nie uświadamiamy sobie miłującego i cudownego działania Boga w naszym życiu. Podobnie jak wzrastające rośliny nie wiedzą o skutecznej dla nich działalności słońca, powietrza i deszczu. Bóg jednak niezmiennie i troskliwie zajmuje się nami, pomagając, abyśmy przez uczynki przynosili dobre owoce jako wyraz naszej żywej wiary. Jego hojności doświadczamy szczególnie podczas Eucharystii. Należy jednak mieć świadomość, że możemy tę łaskę utracić, a dzieje się to wówczas, gdy nie wydajemy spodziewanego przez Boga plonu.
Zamieszczamy kilka słów o poszczególnych rekolekcjach formacyjnych, które były organizowane przez naszą wspólnotę diecezjalną w czasie tegorocznych rekolekcji letnich. Ponadto zapraszamy do obejrzenia kilku zdjęć z tych wyjazdów.
Dobrze wiemy, czym są obietnice bez pokrycia. Słyszymy je zarówno od swoich bliskich, jak i
osób z wielkiego świata, na przykład polityki. Dzisiejsza Eucharystia zachęca nas, abyśmy
dobrze się zastanowili nad tym, czy my sami takich obietnic nie składamy Bogu. Łatwo jest
powiedzieć „tak”. Jak jednak wygląda wypełnienie naszych deklaracji? Jeżeli już teraz
przychodzi nam odpowiedź, że nie jest z tym najlepiej, to pamiętajmy o tym, że Bóg jest wierny
wobec nas. Dlatego jest miłosierny i łaskawy. Objawił to przez swego Syna, dzięki któremu
jesteśmy zbawieni.