zmartwychwstanie
Gdy wchodzimy do kościoła, to zanurzamy rękę w wodzie święconej i czynimy znak krzyża. Wchodzimy ze świata do przestrzeni świętej. Dawniej to wejście znajdowało się od strony zachodniej. Była ona symbolem grzechu i śmierci. Człowiek, wchodząc, zostawiał za sobą ciemność grzechów i kierował się ku stronie wschodniej, ku ołtarzowi – symbolowi Chrystusa. Liturgia Mszy św. pozwala nam zanurzyć się w tym świętym czasie i przestrzeni, i poddać prowadzeniu Pana Jezusa.
Pan Bóg nigdy nie myli się w swoich zrządzeniach (por. kolekta) i wszystko, co daje człowiekowi, jest dobre. Także przykazania zostały ustanowione ze względu na naszą korzyść. Jeżeli uważamy je za uciążliwe, warto zastanowić się, czy nie postrzegamy ich wyłącznie jako „suche” przepisy. Zadaniem prawa jest ochrona człowieka i jego osobistych granic. Gdy budowane jest na wyższych wartościach, spełnia swoją rolę. Bóg i Jego prawo miłości jest najlepszym kryterium, co wolno, a czego nie należy czynić.
Mszę św. rozpoczynamy od znaku krzyża. Za każdym razem, gdy wykonujemy ten znak i wymawiamy słowa, wchodzimy w tajemnicę Trójcy Przenajświętszej. Dlatego jest ważne, aby znak krzyża czynić świadomie i z uwagą, słysząc słowa, które wypowiadamy. Jest to jednocześnie najkrótsza i najpiękniejsza modlitwa. Wyznanie wiary w Boga w Trójcy Jedynego!
Pragniemy, aby Duch Święty, którego otrzymamy, umocnił nas do mężnego wyznawania wiary i do postępowania według jej zasad”. Te słowa wypowiedzieliśmy podczas sakramentu bierzmowania. Duch Święty, który zstąpił na Apostołów jako pierwszy dar dla wierzących, wciąż obdarza Kościół ożywczym i odradzającym tchnieniem Bożym. Udziela także jedności.
Dziś, spoglądając wraz z Apostołami w niebo, radujemy się prawdą: „Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego. Stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych”. Pamiętajmy, że Chrystus jest również z nami po wszystkie czasy. Dlatego ta uroczystość nie jest tylko wspomnieniem rozłąki, lecz przede wszystkim zapowiedzią naszego triumfu.
Jezus dał nam poznać pełnię miłości. W Nim przybrała ona ludzką postać, aby ukazać, że to Bóg jest miłością. Jezus narodził się z Boga, a więc z miłości. Tym Bożym darem nas obdarował, abyśmy mieli życie. A żyć tak naprawdę oznacza miłować, „być z Boga”. Dlatego przed swoim odejściem Jezus wzywa nas, swoich przyjaciół, do wytrwania w miłości Bożej.
Trwająca radość paschalna przynagla nas, abyśmy zwrócili uwagę na jej owoce w naszym życiu. Prawda o Zmartwychwstaniu uświadamia nam, że Bóg z miłości do nas udzielił nam daru. Wszczepieni w Chrystusa otrzymaliśmy pełnię życia. Ten dar domaga się właściwej odpowiedzi, czyli przyniesienia owocu.
Stary Testament zapowiadał wielokrotnie Mesjasza, posługując się obrazem pasterza. Pan Jezus jest tym Pasterzem, Dobrym Pasterzem. Mamy zaszczyt należeć do Jego owczarni. Jezus-Dobry Pasterz nie tylko prowadzi, ale także pośród nas jest. W każdym dniu, a w sposób szczególny w czasie Mszy św., gdy chleb staje się Jego Ciałem, a wino Jego Krwią.
Liturgia dzisiejszej niedzieli jest przeobfita w ukazywanie paschalnych darów Zmartwychwstałego Pana. Niech Duch Święty otwiera nas na te dary, aby nie zostały odrzucone, ponieważ wyraża się w nich sam Dawca.
Istnieje wiele sposobów na to, aby pokazać komuś, że jest nam bliski i że go szanujemy. Jeden z nich to obdarowywanie prezentami. Nie potrzebujemy, aby on odwdzięczył się tym samym. Wystarcza radość, jaką sprawiliśmy obdarowanemu. Pan Bóg na różne sposoby pokazuje nam, że nas kocha, że jesteśmy mu bliscy. Również daje nam prezenty. Jednym z takich darów jest Msza Święta. Pan Bóg zaprasza nas do przyjęcia tego daru, w którym przez słowa, gesty i własną obecność pragnie okazać nam miłosierną miłość.