Pan Jezus, wstępując do Ojca, rozpoczyna nowy czas w historii ludzkości. Od tego dnia rozpoczyna się oczekiwanie na Jego powtórne przyjście. To nie okres biernego czekania, przepełnionego strachem. To czas przygotowania, dzięki Duchowi Świętemu, który został nam dany. Każda Msza św. to element tego przygotowania.
Gdy w naszym życiu duchowym odczuwamy zniechęcenie, wtedy trzeba wezwać Ducha Świętego. On pomaga nam wznieść się ponad chłód serca, ponad ludzką niemoc. To Duch Święty daje nam pragnienie wyjścia z domu i uczestniczenia we Mszy Świętej. On czeka tylko, abyśmy Go na nowo zaprosili do naszego życia.
Droga do królestwa Bożego wiedzie przez „wiele ucisków”. Bóg posyła jednak swoich apostołów, aby zachęcali braci do „wytrwania w wierze”. Otuchy w pielgrzymowaniu dodaje nam również autor Apokalipsy, który ukazuje chwałę Kościoła tryumfującego, ożywionego nadzieją, że wszystko zostanie odnowione w chwale i miłości Zmartwychwstałego. Wzajemna miłość zapewnia Kościołowi nieustanną obecność Jezusa i jest cechą autentycznych chrześcijan.
Żyjemy w bardzo skomplikowanym świecie, który nieustannie się zmienia. Potrzebujemy wyjaśnienia tego, co się wokół nas dzieje. Chcielibyśmy prostych odpowiedzi na nasze pytania. Pan Jezus zaprosił nas, abyśmy przyszli do Niego z tym wszystkim. On nie daje prostych odpowiedzi. Za to jest Dobrym Pasterzem i prowadzi nas przez rzeczywistość, w której żyjemy.
Pan Jezus żyje. Żeby przekonać o tym swoich uczniów, zasiada z nimi do posiłku. Każda Eucharystia jest ucztą z Chrystusem zmartwychwstałym. „Chodźcie, posilcie się” – te słowa wypowiedziane nad Morzem Tyberiadzkim przed dwoma tysiącami lat do apostołów Pan Jezus kieruje dzisiaj do każdego z nas. Zanim jednak skorzystamy z tego zaproszenia, prośmy Chrystusa, aby, przebaczając nam grzechy, uczynił nas godnymi uczty eucharystycznej.
Dzisiejsza niedziela przypomina nam o tym, że miłosierdzie jest jednym z najważniejszych przymiotów Boga. To jakby jedno z Jego imion. Kiedy człowiek woła do Boga o miłosierdzie, kiedy modli się, prosząc: „Zmiłuj się nade mną”, to nie chodzi tylko o przebaczenie grzechów. Modli się również o nadzieję, pokój, uwolnienie od lęku, znalezienie swojego miejsca w życiu.
Naśladując Apostołów i kobiety, przybywamy dzisiaj do pustego grobu Pana. Ale nasze podążanie jest zupełnie inne. Uczniowie biegną z nadzieją, że tam spotkają Jezusa, my biegniemy z wiarą, że Jego już tam nie będzie. Przybywamy więc do pustego grobu jako kolejne pokolenie świadków Zmartwychwstałego. „Pan zmartwychwstał!” – przypominamy dzisiaj sobie i mówimy światu – z tej prawdy rodzi się przecież całe nasze życie.
Wielki Tydzień rozpoczyna się triumfalnym wjazdem Jezusa do Jerozolimy. Ale ten triumf już niedługo zamieni się w ból, cierpienie i śmierć. Palmy w naszych rękach to symbol męczeństwa. Zanim się to jednak stanie, Pan zaprasza nas, abyśmy za Nim poszli. Już dzisiaj trzeba więc rozpocząć naszą wędrówkę pod krzyż. To jest zwycięska podróż Króla, dlatego możemy radośnie uwielbiać Go, wołając: „Hosanna!”.
Nie można należeć do Boga, nie otwierając przed Nim najgłębszych i najciemniejszych zakątków swojego serca. Człowiek nie może oczekiwać od Pana przebaczenia, jeśli nie uzna przed Nim całej swojej nędzy. Bóg jest miłosierny dla tych, którzy złożyli w Nim całą swoją nadzieję.
Eucharystia jest ucztą przygotowaną przez Boga dla każdego powracającego dziecka. To bezinteresowny dar miłości. Okres Wielkiego Postu, który przeżywamy, winien pomóc nam zgłębić tajemnicę Bożego miłosierdzia. Prośmy o otwarte serca i umysły na Boże słowo, które usłyszymy podczas Mszy świętej.
