Pan Jezus zaprasza nas na Ucztę Eucharystyczną. Uwrażliwia, żeby zająć właściwe miejsce. Zachęta do zajęcia ostatniego miejsca nie oznacza, że Bóg chce nas zepchnąć do gorszego sortu. On podprowadza do odnalezienia właściwej perspektywy widzenia samego Gospodarza tego uroczystego zebrania. Zajęcie zaszczytnego miejsca należącego faktycznie do kogoś innego byłoby narażeniem się na śmieszność. Oddajmy się ufnie w gościnę Boskiego Gospodarza, który uznaje nas za godnych tak niezwykłej Uczty.
LITURGIA SŁOWA
Kolekta:Boże Wszechświata, od Ciebie pochodzi wszelka doskonałość, †zaszczep w naszych sercach miłość ku Tobie i daj nam wzrost pobożności, *umocnij w nas wszystko, co dobre, i troskliwie strzeż tego, co umocniłeś. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, †który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, *Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
PIERWSZE CZYTANIE (Syr 3,17-18.20.28-29)
Księga Syracydesa (Mądrość Syracha) mówi nam dziś o fundamentalnej mądrości, która wydaje się podstawą życia chrześcijańskiego. Pokorny przyciąga do siebie łaskę od Pana. Pokora nie jest samoponiżeniem. Jest to radosne uznanie prawdy o sobie samym. Uznanie tego, jak wielki jest Bóg. Rozradowanie się, że absolutnie wszystko, kim jestem i co posiadam, z wyjątkiem grzechu, jest Jego darem. Pycha odpycha łaskę, ponieważ jest zamknięciem na wspaniałość Boga. Barykaduje Jego miłość przez fałszywe mniemanie człowieka o sobie samym. Jest zamknięciem się w więzieniu samowystarczalności i niezależności.
Czytanie z Księgi Syracydesa.
Synu, z łagodnością wykonuj swe sprawy, a każdy, kto jest prawy, będzie cię miłował. O ile wielki jesteś, o tyle się uniżaj, a znajdziesz łaskę u Pana. Wielka jest bowiem potęga Pana i przez pokornych bywa chwalony. Na chorobę pyszałka nie ma lekarstwa, albowiem nasienie zła w nim zapuściło korzenie. Serce rozumnego rozważa przypowieści, a ucho słuchacza jest pragnieniem mędrca.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 68,4-7.10-11)
Psalmista wyraża wewnętrzny stan człowieka pokornego. Wie on, że sam z siebie jest całkowicie ubogi, ale jednocześnie rozkoszuje się radością, ponieważ jest pod totalną ochroną Pana Boga.
Refren:Ty, dobry Boże, biednego ochraniasz.
Sprawiedliwi cieszą się i weselą przed Bogiem, * i rozkoszują radością. Śpiewajcie Bogu, grajcie Jego imieniu, * cieszcie się Panem, przed Nim się weselcie.
Ojcem sierot i wdów opiekunem * jest Bóg w swym świętym mieszkaniu. Bóg dom gotuje dla opuszczonych, * jeńców prowadzi ku lepszemu życiu.
Deszcz obfity zesłałeś, Boże, * Tyś orzeźwił swoje znużone dziedzictwo. Twoja rodzina, Boże, znalazła to mieszkanie, * które w swej dobroci dałeś ubogiemu.
DRUGIE CZYTANIE (Hbr 12,18-19.22-24a)
Pan Bóg jest potęgą nieskończenie przewyższającą siły, takie jak: ogień, mgły, ciemności, burze, które dla człowieka pozostają nieokiełznane. Człowiek jest jednak obdarzony siłą, która pozwala zbliżyć się do Boga. Chociaż fizycznie wydaje się bezradny wobec wielkich żywiołów świata, to faktycznie jeden człowiek jest obdarzony siłą nieporównywalnie większą niż wszystkie żywioły razem wzięte.
Czytanie z Listu do Hebrajczyków.
Bracia:
Nie przystąpiliście do dotykalnego i płonącego ognia, do mgły, do ciemności i burzy ani też do grzmiących trąb i do takiego dźwięku słów, iż wszyscy, którzy go słyszeli, prosili, aby do nich nie mówił. Wy natomiast przystąpiliście do góry Syjon, do miasta Boga żyjącego, Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zebranie, do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów sprawiedliwych, które już doszły do celu, do pośrednika Nowego Testamentu, Jezusa.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 11,29ab)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 14,1.7-14)
Ewangelista Łukasz napomina, że kto się wywyższa, będzie poniżony. Stanie się tak, ponieważ z powodu zapatrzenia w siebie nie dopuszcza do serca prawdy, jak wielki jest Bóg, i nie doświadczy, jakim wyróżnieniem jest to, że On zaprasza do bliskiej przyjaźni z Sobą. Wspólne biesiadowanie jest symbolem bliskiej wspólnoty osób. Syn Boży jest jedynym, któremu należy się pierwsze miejsce na Uczcie w Królestwie Bożym. To On jest tym Gościem znakomitszym od człowieka.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.
Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. I opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie wybierali pierwsze miejsca. Tak mówił do nich: ”Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: »Ustąp temu miejsca«; i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: »Przyjacielu, przesiądź się wyżej«; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”. Do tego zaś, który Go zaprosił, rzekł: ”Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych”. Oto słowo Pańskie.
Rozważanie:
Wobec spektakularnego charakteru różnych akcji i rozgłosu, który próbują zdobyć sobie ludzie udający społeczników, a także hałasu, jaki towarzyszy wszystkiemu, co chce się przebić, wielu wierzących pyta: co ja mogę zrobić dla ewangelizacji? W jaki sposób służyć Chrystusowi i Kościołowi, mając do dyspozycji „wdowi grosz”? Na te pytania otrzymujemy dziś odpowiedź: „Synu, z łagodnością wykonuj swe sprawy, a każdy, kto jest prawy, będzie cię miłował” (I czytanie). Chrystus uczy pokory. Świat zmieniają nie krzykacze, kolorowe reklamy, wielkie imprezy, ale święci, ludzie o wielkim duchowym formacie. Na wzór Chrystusa „cisi i pokornego serca”, zawsze i wszędzie będący sobą, żyjący według zasad ewangelicznych, modlący się „w swej izdebce”, ich „lewa ręka nie wie, co daje prawa”. Niestety, „na chorobę pyszałka nie ma lekarstwa” – przestrzega Syracydes. Brońmy się przed tą niebezpieczną chorobą za pomocą „rozumnego serca” (I czytanie). Warto zapamiętać słowa Maxa Schellera: „Pokora otwiera spojrzenie duchowe na wszystkie wartości tego świata. Pokorny staje się duchowym bogaczem”. Dietrich von Hildebrand napisał: „Pokora jest nie tylko warunkiem autentyczności i prawdziwości wszystkich cnót, lecz także warunkiem przemienienia w Jezusie. Ale ma ona w sobie samej wysoką wartość, nadaje człowiekowi szczególne piękno”. Kard. George Basil Hume powiedział wprost: „Pokora jest fundamentem życia duchowego, bo stanowi jego początek”. Zechciejmy mieć to na uwadze w naszej codzienności.