Liturgia słowa
Kolekta: Wszechmogący Boże, spraw, abyśmy stale rozważając Twoją naukę, * spełniali słowem i czynem to, co się Tobie podoba. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
PIERWSZE CZYTANIE (1 Sm 26,2.7-9.12-13.22-23 )
Już w Starym Testamencie Pan Bóg swymi natchnieniami pobudzał ludzi do wznoszenia się ponad pojmowaną potocznie sprawiedliwość. Dawid, chowając się przed Saulem, który godzi na jego życie, nie chce skorzystać z okazji, aby pozbyć się wroga. Niech każdy, kto przyznaje się do Pana Boga, potrafi w innym człowieku dostrzec obraz Stwórcy.
Czytanie z Pierwszej Księgi Samuela.
Saul wyruszył ku pustyni Zif, a wraz z nim trzy tysiące wyborowych Izraelitów, aby wpaść na trop Dawida na pustyni Zif. Dawid wraz z Abiszajem zakradli się w nocy do obozu; Saul właśnie spał w środku obozowiska, a jego dzida była wbita w ziemię obok głowy. Abnert i ludzie uśpieni leżeli dokoła niego. Rzekł więc Abiszaj do Dawida: „Dziś Bóg oddaje wroga twojego w moc twoją. Teraz pozwól, że przybiję go dzidą do ziemi, jednym pchnięciem, drugiego nie będzie trzeba”. Dawid odparł Abiszajowi: „Nie zabijaj go! Któż bowiem podniósłby rękę na pomazańca Pańskiego, a nie doznałby kary?”. Zabrał więc Dawid dzidę i dzbanek z wodą od wezgłowia Saula i poszli sobie. Nikt ich nie spostrzegł, nikt o nich nie wiedział, nikt się nie obudził. Wszyscy spali, gdyż Pan zesłał na nich twardy sen. Dawid oddalił się na przeciwległe wzgórze i stanął na wierzchołku góry, z daleka, a dzieliła go od nich spora odległość. Wtedy Dawid zawołał do Saula: „Oto dzida królewska, niech przyjdzie który z pachołków i weźmie ją. Pan nagradza człowieka za sprawiedliwość i wierność; Pan dał mi ciebie w ręce, lecz ja nie podniosłem ich przeciw pomazańcowi Pańskiemu”. Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 103,1-2.3-4.8 i 10.12-13)
Wyśpiewując wspaniałość Bożego miłosierdzia, obudźmy w sobie pragnienie, by doświadczając Bożej cierpliwości, podobnie odnosić się do otaczających nas ludzi.
Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
Błogosław, duszo moja, Pana, *
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego. Błogosław, duszo moja, Pana *
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.
On odpuszcza wszystkie twoje winy *
i leczy wszystkie choroby. On twoje życie ratuje od zguby, *
obdarza cię łaską i zmiłowaniem.
Miłosierny jest Pan i łaskawy, *
nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy Nie postępuje z nami według naszych grzechów *
ani według win naszych nam nie odpłaca.
Jak odległy jest wschód od zachodu, *
tak daleko odsunął od nas nasze winy. Jak ojciec lituje się nad dziećmi, *
tak Pan się lituje nad tymi, którzy cześć Mu oddają.
DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 15, 45-49)
Każdy z nas ma udział w słabościach skażonej przez grzech pierworodny natury ludzkiej, ale dzięki Chrystusowemu Zmartwychwstaniu mamy też dostęp do Boskiej mocy w zwyciężaniu wszelkich słabości.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian.
Bracia:
Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam – Chrystus – duchem ożywiającym. Nie było jednak wpierw tego, co duchowe, ale to, co ziemskie; duchowe było potem. Pierwszy człowiek z ziemi ziemski, drugi Człowiek z nieba. Jaki ów ziemski, tacy i ziemscy; jaki Ten niebieski, tacy i niebiescy. A jak nosiliśmy obraz ziemskiego człowieka, tak też nosić będziemy obraz Człowieka niebieskiego.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 13,34)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 6,27-38)
Dzisiejsza Ewangelia zapewne przypomni nam wydarzenia z naszego życia, przywoła na pamięć twarze konkretnych, znanych nam osób. Usłyszymy słowa, które są jednocześnie wezwaniem do przemiany i źródłem siły, by tego dokonać.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.
Jezus powiedział do swoich uczniów „Powiadam wam, którzy słuchacie: Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą; błogosławcie tym, którzy was przeklinają, i módlcie się za tych, którzy was oczerniają. Jeśli cię kto uderzy w policzek, nadstaw mu i drugi. Jeśli bierze ci płaszcz, nie broń mu i szaty. Daj każdemu, kto cię prosi, a nie dopominaj się od tego, który bierze twoje. Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie i wy im czyńcie. Jeśli bowiem miłujecie tylko tych, którzy was miłują, jakaż za to dla was wdzięczność? Przecież i grzesznicy miłość okazują tym, którzy ich miłują. I jeśli dobrze czynicie tym tylko, którzy wam dobrze czynią, jaka za to dla was wdzięczność? I grzesznicy to samo czynią. Jeśli pożyczek udzielacie tym, od których spodziewacie się zwrotu, jakaż za to dla was wdzięczność? I grzesznicy grzesznikom pożyczają, żeby tyleż samo otrzymać. Wy natomiast miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze i pożyczajcie, niczego się za to nie spodziewając. A wasza nagroda będzie wielka, i będziecie synami Najwyższego; ponieważ On jest dobry dla niewdzięcznych i złych. Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane: miarą dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrze wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”. Oto słowo Pańskie.
Rozważanie:
Jest w człowieku takie uczucie, które nazywamy wdzięcznością. Gdy ktoś uczyni nam coś dobrego, mimo woli czujemy dla tego człowieka wdzięczność, która domaga się od nas odwzajemnienia. Może to być forma podziękowania słownego, a może nawet ofiarowanie jakiejś rzeczy, z której ten, kto nam coś dobrego uczynił, będzie zadowolony. Natomiast gdy ktoś zrobi nam przykrość, pojawia się odruch niechęci, która może przerodzić się w nienawiść, a nawet w pragnienie zemsty.
A co na to Jezus? Gdy patrzymy na Zbawiciela, możemy powiedzieć, że w Jego zachowaniu w stosunku do człowieka jest coś dziwnego, co trudno zrozumieć. Zjawił się na ziemi, aby ukazać nam drogę do zjednoczenia z Bogiem, żeby w ten sposób człowiek mógł osiągnąć pełnię życia. A człowiek, zamiast okazać Zbawicielowi wdzięczność za jego dobroć, sprawił Mu, jak czytamy w Ewangelii, wiele przykrości, a nawet skazał Go na haniebną śmierć. Jezus jednak, jakby nie zwracając uwagi na zachowanie człowieka, nie tylko mu przebaczył, ale w dalszym ciągu ofiarowuje mu możliwość osiągnięcia zbawienia i szczęścia wiecznego. Co więcej, Jezus swoim zachowaniem pouczył nas o wyrozumiałości względem tych, którzy są nam niechętni, a nawet wrogo do nas nastawieni.
fot. archiwum prywatne