Mateusz Rutkowski
Chrzest Jezusa w Jordanie oznacza Jego zbliżenie się do grzesznej ludzkości. Jezus nie potrzebował chrztu, lecz pokazał nam, że my potrzebujemy sakramentu, który uwalnia z grzechów i obdarza łaską. W czasie chrztu Jezusa otwarło się niebo, które Adam i Ewa zamknęli swym nieposłuszeństwem. Bóg Ojciec oznajmił, że odtąd niebo jest otwarte dla wszystkich ludzi.
Uroczystość Objawienia Pańskiego należy do najstarszych świąt chrześcijańskich. W tradycji znana jest również jako święto Trzech Króli. Dzisiejsza Ewangelia opowiada o przybyciu do Betlejem Mędrców ze Wschodu. Hołd złożony przez nich Wcielonemu Słowu Bożemu symbolizuje powszechność zbawienia dostępnego dla wszystkich ludzi. W osobach Mędrców Kościół rozpoznaje więc siebie samego, pogan i całą rodzinę ludzką. Dzisiejszą uroczystość nazywamy także Epifanią, co w języku greckim oznacza „ukazanie się”.
Dziś z całym Kościołem oddajemy cześć Świętej Rodzinie. Mały Jezus, Maryja i Józef są dla nas wzorem kochającej się rodziny, w której nie ma miejsca na egoizm. Panuje w niej wzajemna miłość i pragnienie pełnienia woli Bożej we wszystkim, nawet wtedy, kiedy jest to tak trudne. Współcześnie, kiedy widzimy tak wiele zagrożeń czyhających na nasze rodziny, Pan Bóg stawia nam za wzór Świętą Rodzinę. Niech Rodzina z Nazaretu wyprasza Boże błogosławieństwo naszym rodzinom, aby dążyły do osiągnięcia świętości, służąc Bogu i sobie nawzajem.
Czas biegnie bardzo szybko i wydarzenie, na które czekamy, jest już blisko. Teksty dzisiejszej liturgii zapowiadają to, co ma nastąpić, i próbują wyjaśnić znaczenie nadchodzącego zdarzenia. Wsłuchajmy się więc w słowo Boże i otwórzmy się na Ducha Świętego, który, podobnie jak dzieciątko w łonie Elżbiety, i nas może poruszyć, i sprawić, że rozpoznamy Jezusa.
Mamy wiele powodów do radości. Ale jeden z nich jest szczególny i o nim mówi dzisiejsza liturgia: bliskość Pana. Teksty biblijne, które rozbrzmiewają w połowie Adwentu, są przepełnione radością. Rodzi się ona ze świadomości, że Bóg jest blisko nas, że przychodzi do naszego życia i napełnia nas pokojem.
Każda Eucharystia jest przyjściem Pana. To, co teksty biblijne zapowiadają przez obrazy, metafory czy opisy historycznych wydarzeń, tutaj się spełnia. Od nas zależy, czy staniemy się uczestnikami radosnych wydarzeń, czy będziemy stali z boku, oddaleni od tego, co stanowi o prawdziwym szczęściu człowieka.
Adwent to czas podwójnego oczekiwania – na Boże narodzenie i na Paruzję, powtórne przyjście Chrystusa na ziemię. Istnieje jednak jeszcze inne oczekiwanie – Pan Bóg czeka na nasze nawrócenie. Tylko wtedy, gdy te trzy oczekiwania spotkają się w naszym życiu, będziemy mogli z radością stanąć w Dzień Sądu przed Synem Człowieczym.
Zwieńczeniem losów ludzi i świata jest Jezus Chrystus. Jemu więc, w ostatnią niedzielę roku liturgicznego, składamy minione dni i wypełniające je wydarzenia. Był to czas łask i naszego otwierania się na nie. A może był to czas zamkniętych drzwi i zatwardziałego serca? Idziemy do Króla Wszechświata, by przepraszać, dziękować oraz prosić: „[…] przyjdź Królestwo Twoje!”.
Dobiega końca rok liturgiczny, teksty biblijne wprowadzają nas w tematykę kresu i Sądu Ostatecznego. Przyjmijmy to bogactwo Bożego słowa i uczmy się mądrości, abyśmy byli przygotowani na przyjście Chrystusa – to ostateczne, ale także to, w ramach indywidualnego kresu, w momencie naszej śmierci.
Na przygotowane przez nas uczty często jednych wcale nie wpuszczamy, innych odsyłamy wcześniej, bo są nam „niewygodni”, a ci, którzy zostają, nie zawsze wychodzą nasyceni. Na uczcie Jezusa jest inaczej. Tu nikt nie jest wyłączony, odesłany, dla nikogo nie zabraknie pokarmu. Do każdego Chrystus kieruje swoje: „Bierzcie i jedzcie”, a kapłan tyle razy przypomina o tym, że „Pan jest z nami”. Tą ucztą jest Msza Święta.