Słowo Boże
„Mówię wszystkim: czuwajcie!”. Te słowa Jezusa rozpoczynają tegoroczny Adwent, czyli czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana. Czujność wymaga pewnego napięcia i uwagi. Aby nie przegapić śladów Nadchodzącego. Aby nie zagubić drogi, którą idzie. Aby być gotowym do porzucenia własnego szlaku, który wiedzie donikąd. Jednocześnie rozpoczynamy kolejny rok duszpasterski, w który pragniemy spojrzeć na sakrament bierzmowania. Będzie nam towarzyszyło hasło: „Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym” (Dz 2,38). W sposób szczególny mamy odkryć na nowo Osobę i dary Ducha Świętego, tak aby jak najlepiej współpracować z nim dla rozwoju naszej wiary. Jest to naturalna konsekwencja poprzednich lat poświęconych sakramentowi chrztu świętego.
Prawdziwe królowanie Boga nie polega na demonstrowaniu siły. Stwórca i Pan Wszechświata nie potrzebuje nikomu udowadniać swojej mocy. Pełnia królowania Boga wyraża się w pokornej służbie i miłości. „Nie przyszedłem, aby mi służono, lecz aby służyć” – tak mówi i czyni nasz Król.
Miłość nigdy nie ustaje. Nie ma też granic – zawsze można bardziej kochać i lepiej służyć. Życie chrześcijańskie podobne jest do ścieżki wiodącej w górę. Aby dojść do upragnionego szczytu, krok za krokiem, powinniśmy stawać się każdego dnia odrobinę bardziej miłosierni, prawdziwi, szczerzy, współczujący, wyrozumiali.
Czytania dzisiejszej niedzieli mówią o końcu czasów i powtórnym przyjściu Pana, zwracając naszą uwagę na postawy, jakie powinniśmy przyjąć, przygotowując się na ten dzień. Wczytując się w Słowo Boże można odkryć, że rzeczywistą biedą człowieka jest nie tyle brak majątku czy życiowego powodzenia, ale przede wszystkim niedostatek mądrości. Człowiek nieroztropny w tym, co odnosi się do spraw Bożych, zostaje porównany przez Jezusa do nierozważnej panny, która wyszła na spotkanie oblubieńca bez wystarczającego zapasu oliwy.
Szczęście człowieka nie polega na tym, by być lepszym i bardziej szanowanym przez innych. Gdy człowiek wykorzystuje akty religijne, aby osiągnąć swoje ziemskie cele, stają się one zaprzeczeniem prawdziwej pobożności, której celem jest przecież uwielbienie samego Boga. Zarówno Stary, jak i Nowy Testament piętnują wszelkie formy duchowej hipokryzji i obłudy. Chwała człowieka nie wynika z tego, co myślą o nim inni, ale zasadza się na jego godności dziecka Bożego, ukochanego i odkupionego przez Boga.
Eucharystia jest ucztą miłości. Tu doświadczamy niepojętego daru obecności Pana w znaku chleba. Ten bowiem, kto kocha, pragnie być razem z ukochaną osobą. Jezus jest „Bogiem z nami”, bo umiłował nas do końca. Takiej samej odpowiedzi oczekuje od nas. Nasza obecność na Eucharystii ma być wyrazem miłości. Podczas tego spotkania mamy okazję ukochać Boże przykazania i dzięki temu otrzymać obiecane zbawienie. Dziś Jezus przypomina o tym, że z nich najważniejsza jest miłość Boga i bliźniego. Niech nasze serce zacznie żyć tym Bożym darem.
Wydaje się, że świat zależy od tych, którzy nim rządzą. W rzeczywistości to Bóg kieruje jego losami. Pomimo iż żyjemy w społeczeństwach kierujących się ludzkimi, często niesprawiedliwymi prawami, naszym Panem i Władcą jest Bóg. Wypełniając więc wszystkie powinności społeczne, powinniśmy czynić to ze świadomością, że nasze życie jest w Jego rękach i On jest naszym najwyższym punktem odniesienia.
Pan pragnie obdarowywać człowieka. Cały świat stworzył dla niego. A kiedy grzech ugodził dzieła Boże, Pan nie pozostawił człowieka samego, lecz dał mu obietnicę zbawienia, ogłaszaną przez proroków. W końcu posłał swego Syna, aby odnowił całe stworzenie. Dziś Kościół jest wezwany, aby nieść to orędzie zbawienia światu. Aby przyjąć Boży dar, aby uczestniczyć w radości zbawionych, potrzeba, aby człowiek zauważył i przyjął to obdarowanie.
Bardzo często nie uświadamiamy sobie miłującego i cudownego działania Boga w naszym życiu. Podobnie jak wzrastające rośliny nie wiedzą o skutecznej dla nich działalności słońca, powietrza i deszczu. Bóg jednak niezmiennie i troskliwie zajmuje się nami, pomagając, abyśmy przez uczynki przynosili dobre owoce jako wyraz naszej żywej wiary. Jego hojności doświadczamy szczególnie podczas Eucharystii. Należy jednak mieć świadomość, że możemy tę łaskę utracić, a dzieje się to wówczas, gdy nie wydajemy spodziewanego przez Boga plonu.
Dobrze wiemy, czym są obietnice bez pokrycia. Słyszymy je zarówno od swoich bliskich, jak i
osób z wielkiego świata, na przykład polityki. Dzisiejsza Eucharystia zachęca nas, abyśmy
dobrze się zastanowili nad tym, czy my sami takich obietnic nie składamy Bogu. Łatwo jest
powiedzieć „tak”. Jak jednak wygląda wypełnienie naszych deklaracji? Jeżeli już teraz
przychodzi nam odpowiedź, że nie jest z tym najlepiej, to pamiętajmy o tym, że Bóg jest wierny
wobec nas. Dlatego jest miłosierny i łaskawy. Objawił to przez swego Syna, dzięki któremu
jesteśmy zbawieni.