Eucharystia jest miejscem przemiany. Uczestnicząc z wiarą i zaangażowaniem w ofierze Chrystusa, zostajemy obdarzeni Jego mocą, która przemienia nasze myślenie, wartościowanie, sposób życia i zwraca nasze serca ku temu, co wieczne i prawdziwe.
.
LITURGIA SŁOWA
Kolekta:Wszechmogący, wieczny Boże, kieruj naszym życiem według swego upodobania, abyśmy w imię umiłowanego Syna Twojego mogli obfitować w dobre uczynki. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
PIERWSZE CZYTANIE (Jon 3,1-5.10)
W dzisiejszych czytaniach dominuje temat nawrócenia. Bóg troszczy się o zagubionego i grzesznego człowieka. Wysyła mu na pomoc swoich posłańców, aby wzywali do przemiany życia. Tak było w przypadku Niniwy, tak też jest w życiu każdego z nas. Bóg ciągle stawia na naszej drodze znaki, które przypominają nam o prawdziwym powołaniu i konfrontują nas z naszą własną słabością i grzechem. Bądźmy otwarci na Boże upomnienia, abyśmy, tak jak mieszkańcy Niniwy, mogli doświadczyć Bożego miłosierdzia i uniknąć zasłużonej kary.
Czytanie z Księgi proroka Jonasza
Pan przemówił do Jonasza po raz drugi tymi słowami: «Wstań, idź do Niniwy, wielkiego miasta, i głoś jej upomnienie, które Ja ci zlecam». Jonasz wstał i poszedł do Niniwy, jak Pan powiedział.
Niniwa była miastem bardzo rozległym – na trzy dni drogi. Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: «Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona».
I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory od największego do najmniejszego.
Zobaczył Bóg czyny ich, że odwrócili się od swojego złego postępowania. I ulitował się Bóg nad niedolą, którą postanowił na nich sprowadzić, i nie zesłał jej.
PSALM (Ps 25,4-5.6-7bc.8-9)
Jesteśmy wezwani do przemiany życia, ale to Bóg udziela łaski nawrócenia, On daje światło, dzięki któremu potrafimy rozpoznać dobro i pójść za nim. Módlmy się razem z psalmistą o ten dar: „Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami”.
Refren: Naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, *
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń, *
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję. Ref.
Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie, *
na swoją miłość, która trwa od wieków.
Pamiętaj o mnie w swoim miłosierdziu *
ze względu na dobroć Twą, Panie. Ref.
Dobry jest Pan i prawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
uczy pokornych dróg swoich. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (1Kor 7,29-31)
Święty Paweł przypomina nam dzisiaj o tym, że „czas jest krótki”. Co to znaczy? Czy mamy spodziewać się bliskiego końca i nie angażować się w codzienne życie, które jest darem od Boga? Apostoł chce nam ukazać życie w szerszej perspektywie, abyśmy widzieli głębiej i nie dali się zamknąć w doczesności. Czas podarowany nam przez Boga, jak długi by nie był, jest zamknięty w ramach urodzin i śmierci, których nie jesteśmy w stanie przełamać. Przyjęcie tych ram, świadomość, że „czas jest krótki”, uczy nas mądrego dystansu do spraw doczesnych, angażowania się w nie z wolnym sercem, które wie, że jest coś więcej niż życie ciała.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Mówię wam, bracia, czas jest krótki.
Trzeba więc, aby ci, co mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, co płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, tak jakby się nie radowali; ci, co nabywają, jak gdyby nie posiadali; ci, co używają tego świata, tak jakby z niego nie korzystali.
Przemija bowiem postać tego świata.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mk 1,15)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Bliskie jest królestwo Boże.
Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 1,14-20)
„Czas się wypełnił”. Ten czas, w którym jesteśmy zanurzeni, osiągnął swoją pełnię i sens wraz z przyjściem Chrystusa. Już teraz, w przestrzeni ziemskiego czasu, możemy dotknąć wieczności, spotkać Boga, który wszedł w uciskające nas ramy doczesności, aby je przemienić. Warunkiem spotkania jest nawrócenie. Apostołowie odpowiedzieli bez wahania na wezwanie Jezusa i poszli za Nim. Czy my także zdobędziemy się na taką wewnętrzną wolność i pójdziemy z Jezusem poprzez czas, ku wieczności?
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię».
Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi». I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim.
Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim.
Rozważanie:
O św. Franciszku Salezym opowiada się taką anegdotę: „Gdy okrył się już sławą świętości, pewnego razu przyszła do niego arystokratka z pytaniem: »Co mam zrobić, aby naprawdę się nawrócić?«. Franciszek spojrzał na nią przenikliwie i rzekł: »Proszę ciszej zamykać drzwi«”. Bo nawrócenie często rozpoczyna się od rzeczy małych.
Gdy Jezus pojawił się w okolicach Jeziora Galilejskiego, nawoływał zgromadzony tam lud: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!”. Nawrócenie jest zmianą sposobu myślenia, a w konsekwencji – zmianą sposobu postępowania. Człowiek na drodze refleksji dochodzi do wniosku, że jego sposób widzenia świata, ludzi, siebie, jest zniekształcony – jak w krzywym zwierciadle – i postanawia zmienić swój styl myślenia. Na jaki? Na Boży sposób myślenia. Chodzi o próbę spojrzenia na świat oczami Boga.
Jest w Starym Testamencie piękne zdanie: „Nie tak bowiem widzi człowiek, jak widzi Bóg. Człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Bóg natomiast patrzy w serce” (1Sm 16,7). Nawrócenie jest uczeniem się spojrzenia na świat oczami Pana Boga. W życiu duchowym ważna jest umiejętność, która pozwala zachować pewne ramy obiektywizmu w ocenie samego siebie. Chodzi o zdolność spojrzenia na siebie z pewnym dystansem. Gdy posiadamy tę umiejętność, to rzeczy nabierają właściwych wymiarów: nie przypisujemy zbytniego znaczenia sprawom mało istotnym, ani nie bagatelizujemy rzeczy ważnych. Ponieważ na co dzień łatwo zachwiać te proporcje, dlatego Chrystus znów przypomina nam: „Nawracajcie się i wierzcie”.
opr. ks. Andrzej Jakielski