Przed tygodniem byliśmy świadkami rozpoczęcia publicznej działalności Jezusa po przyjęciu chrztu pokuty z rąk Jana Chrzciciela. Natomiast dzisiaj usłyszymy o Jego pierwszym cudzie, jaki uczynił na weselu w Kanie Galilejskiej, gdzie przemienił wodę w wino. Także my zostaliśmy zaproszeni na ucztę, gdzie będziemy uczestniczyć w jednym z największych cudów, jakim jest Eucharystia. Mocą Ducha Świętego chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Niech szczery żal za naszą słabą miłość do Eucharystii spowoduje, że będziemy z czystym sercem uczestniczyć w tym największym cudzie świata − Mszy Świętej.
Kolekta: Wszechmogący, wieczny Boże, Ty rządzisz niebem i ziemią, † wysłuchaj łaskawie prośby swojego ludu * i obdarz nasze czasy swoim pokojem. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 62,1-5)
W kulturze semickiej imię nawiązuje do tożsamości osoby, która je nosi, jest czymś więcej niż tylko mianem. Pan Bóg zapowiada obdarowanie nas nowym imieniem, gdy przyjmujemy Jego miłość. Odkrycie przyjaźni z Bogiem nadaje nowy sens naszemu życiu.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Przez wzgląd na Syjon nie umilknę, przez wzgląd na Jerozolimę nie spocznę, dopóki jej sprawiedliwość nie błyśnie jak zorza i zbawienie jej nie zapłonie jak pochodnia.
Wówczas narody ujrzą twą sprawiedliwość i chwałę twoją wszyscy królowie. I nazwą cię nowym imieniem, które usta Pana oznaczą. Będziesz prześliczną koroną w rękach Pana, królewskim diademem w dłoni twego Boga. Nie będą więcej mówić o tobie «Porzucona», o krainie twej już nie powiedzą «Spustoszona». Raczej cię nazwą «Moje w niej upodobanie», a krainę twoją «Poślubiona». Albowiem spodobałaś się Panu i twoja kraina otrzyma męża.
Bo jak młodzieniec poślubia dziewicę, tak twój Budowniczy ciebie poślubi, i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bóg twój tobą się rozraduje.
PSALM (Ps 96,1-2.3 i 7b-8a.9-10ac)
Psalm królewski mówi o powszechnym królowaniu Boga. Jest on zachętą skierowaną do wszystkich narodów i całego stworzonego świata, aby oddać chwałę jedynemu Panu i Królowi. Wyznanie wiary w królewską władzę Boga połączone jest z gestami rytualnymi. Wyznawana wiara domaga się bowiem liturgii wspólnotowej, podczas której wiara wzrasta i umacnia się, a stąd prowadzi do świadectwa i praktyki życia, gdzie się realizuje.
Refren: Pośród narodów głoście chwałę Pana.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
śpiewaj Panu, ziemio cała. Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię, *
każdego dnia głoście Jego zbawienie. Ref.
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów, *
rozgłaszajcie Jego cuda pośród wszystkich ludów. Oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę. *
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu. Ref.
Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku. *
Zadrżyj, ziemio cała, przed Jego obliczem. Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, *
będzie sprawiedliwie sądził ludy. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (1Kor 12,4-11)
Charyzmaty, o których pisze św. Paweł, są szczególnymi darami łaski Bożej, udzielonymi ludziom bez żadnej ich zasługi. Są one nadzwyczajnym objawieniem działalności Ducha Świętego we wspólnocie Kościoła. Charyzmaty te nie są jednak udzielane nikomu dla prywatnego użytku, ale mają służyć wspólnocie, aby wzrastała świętość jej członków. Dar języków zwany glosolalią to wychwalanie Boga niezrozumiałymi słowami, które może wyjaśnić ktoś, kto ma dar tłumaczenia języków.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkim.
Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków.
Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (2Tes 2,14)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Bóg wezwał nas przez Ewangelię, abyśmy dostąpili chwały naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 2,1-12)
Jezus, Maryja i uczniowie są gośćmi na weselu w Kanie. To wielki zaszczyt dla nowożeńców, gdyż mogą cieszyć się obecnością tak wspaniałych gości. Nie spodziewali się oni jednak, że – gdy zabraknie wina – Maryja pierwsza zauważy jego brak. To Ona mówi sługom, aby zrobili wszystko, cokolwiek im powie Jezus. A Jezus nie odmawia prośbie swej Matki i dokonuje pierwszego cudu, przemieniając wodę w wino. Niech woda naszego życia, woda naszych codziennych wysiłków – dzięki prośbom Maryi – zostanie przez Jezusa przemieniona w wino naszego odnowionego życia.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: «Nie mają już wina». Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja?». Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie». Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Rzekł do nich Jezus: «Napełnijcie stągwie wodą». I napełnili je aż po brzegi. Potem do nich powiedział: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu». Oni zaś zanieśli. A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem – nie wiedział bowiem, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory». Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. Następnie On, Jego Matka, bracia i uczniowie Jego udali się do Kafarnaum, gdzie pozostali kilka dni.
Rozważanie:
Trwający w Kościele Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan kieruje naszą uwagę na problem jedności. Zwróćmy uwagę na jedność w każdym z nas, w rodzinie, w Ojczyźnie, w Kościele. Pierwsze czytanie jest jednym z najpiękniejszych tekstów Starego Testamentu. Opisuje tęsknotę Boga za Jerozolimą symbolizującą człowieka. Pragnienie Boga, aby uczynić człowieka człowiekiem, ubrać go w diademy królewskie, wywyższyć, uczynić panem stworzenia, przebóstwić. I „ból Boga”, że tak nie jest, bo człowiek często nie dąży do jedności ze swoim Panem. W drugim czytaniu św. Paweł przypomina nam, że istnieje pluralizm i wielorakość. Mówi, że można mieć zdania przeciwne, ale kiedy jeden Duch wszystko jednoczy, nie trzeba się obawiać schizmy i podziałów. Można w rodzinie codziennie się spierać, bo mamy często różne temperamenty. Jednak wieczorem trzeba uczynić rachunek sumienia i wypowiedzieć prawdę w miłości. Spojrzeć sobie w oczy, zejść do głębi duszy, do miłości, która jest z Ducha Świętego. Dzisiejsza Ewangelia mówi o pierwszym znaku Jezusa w Kanie Galilejskiej. Chrystus przybył na gody weselne, aby pokazać, że do małżeństwa, do założenia rodziny i do zgodnego życia w jedności nie wystarczy ludzka miłość, ale jest potrzebna nowa miłość. Opisał ją św. Paweł w hymnie o miłości (1Kor 13,1-13). Apostoł bazował na Jezusowym nowym przykazaniu danym uczniom podczas ostatniej wieczerzy: „Jak Ja was umiłowałem, tak i wy macie miłować jeden drugiego” (J 13,34).
A jak On nas umiłował? Tak, że niczego nie szczędził dla nas, nawet swego życia.