„Mówię wszystkim: czuwajcie!”. Te słowa Jezusa rozpoczynają tegoroczny Adwent, czyli czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana. Czujność wymaga pewnego napięcia i uwagi. Aby nie przegapić śladów Nadchodzącego. Aby nie zagubić drogi, którą idzie. Aby być gotowym do porzucenia własnego szlaku, który wiedzie donikąd.
.
LITURGIA SŁOWA
Kolekta:Wszechmogący Boże, spraw, abyśmy przez dobre uczynki przygotowali się na spotkanie przychodzącego Chrystusa, a w dniu sądu, zaliczeni do Jego wybranych, mogli posiąść królestwo niebieskie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, †który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, *Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 63,16b-17.19b; 64,2b-7)
Prorok Izajasz przypomina wielkie dzieła Boże dla Izraela – Jego wybranego ludu. Wyznaje naszą niegodność – odstępstwa od Przymierza i osobiste grzechy. Nikt nie jest godny Bożej miłości, ale Bóg nie patrzy na naszą słabość. Chce, byśmy byli blisko Niego. Wzywa do nawrócenia i ofiaruje swoją pomoc. Przyjmijmy ją z radością i pomagajmy innym uchwycić się Jego opiekuńczej ręki.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Ty, Panie, jesteś naszym Ojcem, Odkupiciel nasz – to Twoje imię odwieczne. Czemu, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, tak iż serca nasza stają się nieczułe na bojaźń przed Tobą? Odmień się przez wzgląd na Twoje sługi i na pokolenia Twojego dziedzictwa.
Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił – przed Tobą zatrzęsłyby się góry.
Zstąpiłeś: przed Tobą zatrzęsły się góry. Ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, żeby jakiś bóg poza Tobą czynił tyle dla tego, co w nim pokłada ufność. Obyś wychodził naprzeciw tym, co radośnie pełnią sprawiedliwość i pamiętają o Twych drogach.
Oto Ty zawrzałeś gniewem, bo grzeszyliśmy przeciw Tobie od dawna i byliśmy zbuntowani. My wszyscy byliśmy skalani, a wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata. My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście, a nasze winy poniosły nas jak wicher.
Nikt nie wzywał Twojego imienia, nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie. Bo skryłeś Twoje oblicze przed nami i oddałeś nas w moc naszej winy. A jednak, Panie, Ty jesteś naszym Ojcem. My jesteśmy gliną, a Ty naszym Twórcą. Wszyscy jesteśmy dziełem rąk Twoich.
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 80,2ac i 3b,15-16.18-19)
Prosimy o wewnętrzną odnowę. Uznajemy własną słabość. Sami niewiele możemy. Z ufnością oddajemy się pod opiekę naszego Pasterza. Jesteśmy jak winorośl troskliwie zasadzona i uprawiana. Prosimy o umocnienie w służbie Bożej. Dołożymy starań, by dochować Bogu wierności i nie powtarzać odstępstw, które dotychczas się nam zdarzały.
Refren: Odnów nas, Boże, i daj nam zbawienie.
Usłysz, Pasterzu Izraela, *
Ty, który zasiadasz nad cherubami!
Wzbudź swą potęgę *
i przyjdź nam z pomocą.
Powróć, Boże Zastępów, *
wejrzyj z nieba, spójrz i nawiedź tę winorośl.
Chroń to, co zasadziła Twoja prawica, *
latorośl, którą umocniłeś dla siebie.
Wyciągnij rękę nad mężem Twej prawicy, †
nad synem człowieczym, *
którego umocniłeś w swej służbie.
Już więcej nie odwrócimy się od Ciebie, *
daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili.
DRUGIE CZYTANIE (1Kor 1,3-9)
Święty Paweł na początku Pierwszego Listu do Koryntian życzy im łaski i pokoju od naszego Boga oraz Pana Jezusa Chrystusa. Pokój to suma mesjańskich dóbr. Opieka Boża, bezpieczeństwo, mimo działań nieprzyjaciół. Chrystus jest Panem, czyli Bogiem. On przez swoje zbawcze dzieło obdarzył nas wiedzą o Bożych sprawach i mocą. Dziękujmy za te wspaniałe dary i starajmy się wzrastać w mocy i dawać coraz bardziej przekonujące świadectwo naszej wiary.
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia: Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa! Bogu mojemu dziękuję wciąż za was, za łaskę daną wam w Chrystusie Jezusie. W Nim to bowiem zostaliście wzbogaceni we wszystko: we wszelkie słowo i wszelkie poznanie, bo świadectwo Chrystusowe utrwaliło się w was.
Nie doznajecie tedy braku żadnej łaski, oczekując objawienia się Pana naszego, Jezusa Chrystusa. On też będzie umacniał was aż do końca, abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
Wierny jest Bóg, który powołał nas do współuczestnictwa z Synem swoim, Jezusem Chrystusem, Panem naszym.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 85,8)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Okaż nam, Panie, łaskę swoją
i daj nam swoje zbawienie.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 13,33-37)
W przypowieści o panu udającym się w podróż i czuwających sługach Chrystus wzywa nas do czuwania. To jest nasze obecne zadanie. Nie wiemy, kiedy Pan przyjdzie. Mamy być gotowi, by pełnić Jego wolę. Może to będzie potrzeba rozliczenia się z naszego życia w chwili śmierci. Może podjęcie czegoś zupełnie niespodziewanego. Różnego od naszych planów i przyzwyczajeń. Bądźmy gotowi! Ufajmy, że On lepiej niż my ocenia, co jest rzeczywiście dobre i potrzebne.
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał.
Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, do wszystkich mówię: Czuwajcie!».
Oto słowo Pańskie.
Rozważanie:
Bezcenny dar czasu, to dar darmo dany – łaska. Ona jednak – jak każda inna – domaga się naszego wysiłku współpracy; by czas adwentu ani czas naszego życia nie „przeciekał nam przez palce”. Byśmy podejmowali trud, aby dzień po dniu wypełniać szukaniem Bożej, a nie swojej chwały.
Dziś rozpoczynamy adwent – czas radosnego oczekiwania na przyjście Zbawiciela. Oczekujemy nie tylko na liturgiczne obchody tego, co już się dokonało w Betlejem; ale też i na to, co niezawodnie przyniesie przyszłość: dzień paruzji. Będzie to radosny koniec czasu i powrót Króla do swoich poddanych. Powrót, który dokona się w pełni splendoru, co wyznajemy w liturgii, mówiąc: „oczekujemy Twego przyjścia w chwale”.
Prorok Izajasz przypomina Imiona Boga: nasz Odkupiciel, Ojciec, Twórca. Odsłania obraz Boga, który w swoim miłosierdziu, mimo naszej niewierności, pozostaje wierny zawartemu z nami Przymierzu. Jego darem jest przyjście Jezusa Chrystusa – i to pierwsze, i to, którego jeszcze oczekujemy. Pan Jezus wzywa nas do czujności serca – do odpowiedzi miłością na Miłość. Znakiem naszej miłości jest staranność w wypełnianiu powierzonych zadań, które sprowadzają się do jednego: miłować Boga i bliźniego, i siebie samego. Miłować i służyć roztropnie. „Pod koniec życia będziemy sądzeni z miłości” – uczył św. Jan od Krzyża – adwentowy święty.
Pan Jezus do współczesnej mistyczki mówi: „Czas nagli. Spójrz, ile go minęło w twoim życiu bezpowrotnie… i bezowocnie, choć tyle było krzątaniny twojej wokół ciebie samej, wśród innych” (A. Lenczewska, Słowa pouczenia, nr 293). Spójrz…
opr. ks. Andrzej Jakielski