Życzymy Wam radosnego świętowania Narodzenia Syna Bożego. Niech liturgia tego czasu wchodzi do Waszych rodzin i pomaga w przyjęciu i nieustannym przyjmowaniu Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela.
Kasia i Marek
para diecezjalna
„Liturgia Kościoła i życie religijne chrześcijan żyjących duchem Kościoła, stoją w okresie Adwentu pod znakiem radosnego oczekiwania przyjścia Pana. Aby przeżyć, od strony psychologicznej, głębiej to oczekiwanie, wprowadza się w parafiach i rodzinach chrześcijańskich różne zwyczaje adwentowe, np. wieniec adwentowy, na którym zapala się co tydzień jedną świecę więcej, kalendarze i zegary adwentowe, różne drabinki, po których Dziecię Jezus zstępuje z nieba itp. Trzeba jednak stwierdzić, że zwyczaje te, mające często charakter pewnych chwytów psychologicznych, są nieraz naiwne i infantylne w swej treści. Ma to miejsce zwłaszcza wtedy, gdy idea przyjścia Pana łączy się z wyobrażeniem „Dzieciątka”, które ma przyjść z nieba. Bo jeżeli Pan przychodzi rzeczywiście do człowieka naszych czasów, to przychodzi jako Zbawiciel i Pan Uwielbiony (Kyrios) w mocy Ducha Świętego, a nie jako „Dzieciątko”. Historia zbawienia się nie powtarza, chociaż w misterium może się uobecniać jej istotny sens dla każdego człowieka. Aby nadać Adwentowi głębszy, biblijny i teologiczny sens, należy go związać z myślą osobistego przyjęcia Chrystusa jako swojego Zbawiciela i Pana. W tym sensie Adwent, w oparciu o historyczne pierwsze przyjście Chrystusa i w oczekiwaniu Jego ostatecznego przyjścia, może i powinien stawać się rzeczywistością w życiu każdego człowieka. Adwent może być przeżyty jako okres szczególnego wezwania do osobistego przyjęcia Chrystusa jako Zbawiciela i Pana względnie do odnowienia osobistego stosunku wiary do ciągle na nowo przychodzącego Chrystusa.”
ks. Franciszek Blachnicki w periodyku Domowy Kościół Listy do wspólnot rodzinnych nr 11