W Niedzielę Palmową wspominamy triumfalny wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy. Radość tłumu witającego Mesjasza. Ale czytamy też Mękę Pańską. Następstwo odrzucenia Mesjasza przez ludzi. Zbawienie dokonało się przez niewinne cierpienie. Starajmy się zrozumieć Boże działanie.
.
LITURGIA SŁOWA
Kolekta:Wszechmogący, wieczny Boże, aby dać ludziom przykład pokory do naśladowania, sprawiłeś, że nasz Zbawiciel przyjął ciało i poniósł śmierć na krzyżu, daj nam pojąć naukę płynącą z Jego Męki i zasłużyć na udział w Jego zmartwychwstaniu,który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, *Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 50,4-7)
Trzecia Pieśń o Słudze Pańskim zapowiada Jego misję. Wymowny język, gotowość pomocy. Umiejętność słuchania Boga i ludzi. Gotowość znoszenia cierpień, lekceważenia ze strony ludzi. Ufność w Bożą pomoc. To obraz Chrystusa, ale też wezwanie dla nas wszystkich. Byśmy gorliwie uczestniczyli w misji świadczenia o Bogu. Byśmy ufali, że On jest z nami.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał pomóc strudzonemu krzepiącym słowem. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem.
Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem.
Pan Bóg mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam.
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 22)
Mesjański psalm, którego początek Chrystus wypowiedział na krzyżu (Mk 15,34) wyraża poczucie opuszczenia przez Boga. Stawia bolesne pytanie: Dlaczego? Pokazuje różne formy lekceważenia ze strony ludzi. Kończy się jednak wyrazem głębokiej ufności. Mocnym przekonaniem, że Bóg pomoże. Wezwaniem, by inni wielbili Go za Jego wielkie dzieła.
Refren: Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?
Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą, *
wykrzywiają wargi i potrząsają głowami:
«Zaufał Panu, niech go Pan wyzwoli, *
niech go ocali, jeśli go miłuje».
Sfora psów mnie opadła, *
otoczyła mnie zgraja złoczyńców.
Przebodli moje ręce i nogi, *
policzyć mogę wszystkie moje kości.
Dzielą między siebie moje szaty *
i los rzucają o moją suknię.
Ty zaś, o Panie, nie stój z daleka, *
pomocy moja, śpiesz mi na ratunek.
Będę głosił swym braciom Twoje imię *
i będę Cię chwalił w zgromadzeniu wiernych:
«Chwalcie Pana, wy, którzy Go wielbicie, †
niech sławi Go całe potomstwo Jakuba, *
niech się Go lęka całe potomstwo Izraela».
DRUGIE CZYTANIE (Flp 2,6-11)
Wspaniały hymn o uniżeniu i wywyższeniu Chrystusa. Bóg Syn przyjął słabą naturę ludzką. Nie korzystał z przysługującej Mu chwały. Przyjął haniebną śmierć. Bóg Ojciec wywyższył Jego umęczone człowieczeństwo. Całe stworzenie oddaje Mu chwałę. To wezwanie, by naśladować Jego miłość i pokorę. On chce w ten sposób doprowadzić nas do udziału w swojej chwale.
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filipian
Chrystus Jezus, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stając się podobnym do ludzi. A w zewnętrznej postaci uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej.
Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem – ku chwale Boga Ojca.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Flp 2,8-9)
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
Dla nas Chrystus stał się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię.
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
EWANGELIA (krótsza, Mk 15,1-39)
Najwyższa miłość Boga do ludzi. Przyjęcie hańby, by wyprowadzić ich z haniebnego następstwa ich grzechów. Różne postawy ludzi patrzących na Mękę. Żądanie śmierci. Lekceważenie. Obojętność. Uleganie manipulacji. Trwanie pod krzyżem. Współczucie. Zapewnienie godnego pogrzebu. Kiedy i w jakich okolicznościach przyjmowałem podobne postawy?
Męka naszego Pana Jezusa Chrystusa według Świętego Marka
W tekście umieszczono następujące znaki:
✠ –Słowa Chrystusa
E. – Słowa ewangelisty
I. – Słowa innych osób pojedynczych
T. – Słowa kilku osób lub tłumu
Jezus przed Piłatem
E. Wczesnym rankiem arcykapłani wraz ze starszymi i uczonymi w Piśmie i cały Sanhedryn powzięli uchwałę. Kazali Jezusa związanego odprowadzić i wydali Go Piłatowi. Piłat zapytał Go: I. Czy Ty jesteś Królem żydowskim? E. Odpowiedział mu: ✠ Tak, Ja nim jestem. E. Arcykapłani zaś oskarżali Go o wiele rzeczy. Piłat ponownie Go zapytał: I. Nic nie odpowiadasz? Zważ, o jakie rzeczy Cię oskarżają. E. Lecz Jezus nic już nie odpowiedział, tak że Piłat się dziwił.
Jezus odrzucony przez swój naród
Na każde zaś święto miał zwyczaj uwalniać im jednego więźnia, którego żądali. A był tam jeden, zwany Barabaszem, uwięziony z buntownikami, którzy popełnili zabójstwo w czasie rozruchów. Tłum przyszedł i zaczął domagać się tego, co zawsze dla nich czynił. Piłat im odpowiedział: I. Jeśli chcecie, uwolnię wam Króla żydowskiego? E. Wiedział bowiem, że arcykapłani wydali Go przez zawiść. Lecz arcykapłani podburzyli tłum, żeby uwolnił im raczej Barabasza. Piłat ponownie ich zapytał: I. Cóż więc mam uczynić z Tym, którego nazywacie Królem żydowskim? E. Odpowiedzieli mu krzykiem: I. Ukrzyżuj Go! E. Piłat odparł: I. A cóż złego uczynił? E. Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: T. Ukrzyżuj Go! E. Wtedy Piłat, chcąc zadowolić tłum, uwolnił im Barabasza, Jezusa zaś kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie.
Król wyśmiany
Żołnierze zaprowadzili Go do wnętrza pałacu, czyli pretorium, i zwołali całą kohortę. Ubrali Go w purpurę i uplótłszy wieniec z ciernia, włożyli Mu na głowę. I zaczęli Go pozdrawiać: T. Witaj, Królu żydowski! E. Przy tym bili Go trzciną po głowie, pluli na Niego i przyklękając, oddawali Mu hołd. A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego purpurę i włożyli na Niego własne Jego szaty.
Droga krzyżowa
Następnie wyprowadzili Go, aby Go ukrzyżować. I niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, który idąc z pola, tamtędy przechodził, przymusili, żeby niósł Jego krzyż. Przyprowadzili Go na miejsce Golgota, to znaczy Miejsce Czaszki.
Ukrzyżowanie
Tam dawali Mu wino zaprawione mirrą, lecz On nie przyjął. Ukrzyżowali Go i rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy, co który miał zabrać. A była godzina trzecia, gdy Go ukrzyżowali. Był też napis z podaniem Jego winy, tak ułożony: Król żydowski. Razem z Nim ukrzyżowali dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie. Tak wypełniło się słowo Pisma: W poczet złoczyńców został zaliczony.
Wyszydzenie na krzyżu
Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go, potrząsali głowami, mówiąc: T. Ej, Ty, który burzysz przybytek i w trzy dni go odbudowujesz, zejdź z krzyża i wybaw samego siebie! E. Podobnie arcykapłani, drwiąc między sobą wraz z uczonymi w Piśmie, mówili: T. Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Mesjasz, król Izraela, niechże teraz zejdzie z krzyża, żebyśmy zobaczyli i uwierzyli. E. Lżyli Go także ci, którzy z Nim byli ukrzyżowani.
Śmierć Jezusa
A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: ✠ Eloí, Eloí, lamá sabachtháni?, E. to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Niektórzy ze stojących obok, słysząc to, mówili: T. Patrz, woła Eliasza. E. Ktoś pobiegł i nasyciwszy gąbkę octem, umieścił na trzcinie i dawał Mu pić, mówiąc: I. Poczekajcie, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby Go zdjąć z krzyża. E. Lecz Jezus zawołał donośnym głosem i oddał ducha.
Wszyscy klękają i przez chwilę zachowują milczenie.
Po śmierci Jezusa
A zasłona przybytku rozdarła się na dwoje, z góry na dół. Setnik zaś, który stał naprzeciw Niego, widząc, że w ten sposób wyzionął ducha, rzekł: I. Istotnie, ten człowiek był Synem Bożym.
E. Były tam również niewiasty, które przypatrywały się z daleka, między nimi Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba Mniejszego i Józefa, oraz Salome. One to, kiedy przebywał w Galilei, towarzyszyły Mu i usługiwały. I było wiele innych, które razem z Nim przyszły do Jerozolimy.
Złożenie Jezusa do grobu
Już pod wieczór, ponieważ było Przygotowanie, czyli dzień przed szabatem, przyszedł Józef z Arymatei, szanowany członek Rady, który również wyczekiwał królestwa Bożego. Śmiało udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Piłat zdziwił się, że już skonał. Kazał przywołać setnika i zapytał go, jak dawno umarł. Upewniony przez setnika, wydał ciało Józefowi. Ten zakupił płótna, zdjął Jezusa z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie, który wykuty był w skale. Przed wejście do grobu zatoczył kamień. A Maria Magdalena i Maria, matka Józefa, przyglądały się, gdzie Go złożono.
Oto słowo Pańskie.
Rozważanie:
Tłum witający Jezusa wołał: „Błogosławione królestwo (…) które przychodzi”. Te okrzyki wypływały z serc przepełnionych radością ze spełniającej się Bożej obietnicy. Ale ona nie spełniała się według planu i oczekiwań ludzi. Bóg wybrał własną strategię.
Jezus Król korzysta z dziwnych środków, by ustanowić i utwierdzić swoje królestwo, na którego charakter wskazuje ich wybór. Oślątko i krzyż są wymownymi znakami Jezusowego panowania i są tak swoiste, że mogłyby zostać wpisane w herb Jego królestwa.
Oślątko zamiast czystej krwi rumaka jest symbolem wielkiej pokory. Jezus nie posługuje się militarną potęgą, ale rządzi z pokorą, łagodnością i cichością. Ta „niekrólewska postawa” sprawia, że bywa lekceważony i posądzany o słabość, jednak On wie, co robi i dlaczego.
Krzyż jest znakiem radykalnego daru z siebie, całkowitej miłości. Jezus włada z miłością i jej prawo ustanawia naczelną zasadą swojego królestwa. On jako pierwszy wypełnił to prawo do końca. Kiedy zginął na krzyżu, zawiedzeni odchodzili ci, którzy Go zupełnie nie rozumieli, oraz ci, którzy nie wierzyli wystarczająco.
Jezusowe królestwo ma w herbie oślątko i krzyż, pokorę i miłość. Choć jest ono „nie z tego świata”, w tym świecie zapuszcza korzenie i ziemskich ludzi uczy swojej logiki. Czy ten herb jest moim herbem?
opr. ks. Andrzej Jakielski